Πόσο όμορφες είναι τέλος πάντων οι κλασσικές σπουδές?
Δεν σας έχει τύχει να σας έρχονται ξαφνικά στο μυαλό αναμνήσεις παλιές,που συνοδεύονται και από μια πολύ,πάρα πολύ γνώριμη μυρωδιά?
Εμένα μου συμβαίνει συνεχώς.Και είναι αμέτρητες οι φορές και άσχετες οι στιγμές που μυρίζω και πάλι εκείνο το ξύλο,που μεγάλωσα μαζί του.
Ναι.Μαζί του μεγάλωσα.Μαζί του είχα τις πρώτες αποτυχίες,τις πρώτες απογοητεύσεις,το πρώτο άγχος,το πρώτο χειροκρότημα όταν σηκωνόμουν για την υπόκλιση.Κι ας τη μισούσα αυτή τη στιγμή της υπόκλισης στο κοινό.Κι ας φώναζα "μαμάάά",όταν ήμουν ακόμα μικρή,κι ας την απέφευγα τελείως όταν μεγάλωσα και με ήξεραν οι περισσότεροι.
Επί μια δεκαετία ήταν η πιο όμορφη και σταθερή συνήθειά μου.
Δεν θυμάμαι τον εαυτό μου να κάνει κάτι άλλο.Να περιμένει κάτι άλλο πέρα από το να έρθει ο Αύγουστος,για να ξαναρχίσω -πιο νωρίς-τα μαθήματά μου.Και μετα,ο Γενάρης.Αχ,το άγχος του Γενάρη για τις εξετάσεις!!
Όλο αυτό το κατάλαβα κάπου στα 16 μου χρόνια,όταν το αποχωρίστηκα.
'Ισως δεν με έχει επηρεάσει/ταλαιπωρήσει κάτι πιο πολύ στη ζωή μου..
Γιατί πολύ απλά δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή κανενός ανθρώπου χωρίς μουσική..
Γιατί τα δύσκολα βράδια της Θεσσαλονίκης δεν θα μπορούσαν να συνοδευτούν με τίποτε καλύτερο πέρα από αυτό..
( Σ'αγαπώ!!!)
Γιατί η μουσική σώζει ζωές.Γιατρεύει.Εκφράζει τα πιο βαθιά και σιωπηρά συναισθήματα.
Κάτι παραπάνω,όμως,για τον δικό μου κόσμο πραγματοποιεί η κλασσική μουσική.Πολύ απλά γιατί είναι ο δικός μου κόσμος.Σ'αυτόν γεννήθηκα,μ'αυτόν μεγάλωσα.Και παρ'όλο που πια είμαι μίλια μακριά,ακόμη κι αν τίποτε δεν είναι έτσι όπως το άφησα,εγώ θα τον ξαναεπισκεφθώ.Κι ας πάρει λίγο καιρό ακόμη..Αυτό ναι,θα με ηρεμήσει.Αυτό να κάνετε κι εσείς.Αν τον έχετε ακόμα στα χέρια σας,μην τον αφήσετε να φύγει.Αν όχι,μην τον ξεχάσετε..
Κάποτε μια κοπέλα,θέλοντας να τονίσει το πόσο ξενέρωτη μπορώ να γίνω με ρώτησε "Δηλαδη,τι? εσύ με Μπαχ μεγάλωσες?"
Μάλλον κάτι τέτοιο θα έγινε να δεις..
xoxo
*tears*
Δεν σας έχει τύχει να σας έρχονται ξαφνικά στο μυαλό αναμνήσεις παλιές,που συνοδεύονται και από μια πολύ,πάρα πολύ γνώριμη μυρωδιά?
Εμένα μου συμβαίνει συνεχώς.Και είναι αμέτρητες οι φορές και άσχετες οι στιγμές που μυρίζω και πάλι εκείνο το ξύλο,που μεγάλωσα μαζί του.
Ναι.Μαζί του μεγάλωσα.Μαζί του είχα τις πρώτες αποτυχίες,τις πρώτες απογοητεύσεις,το πρώτο άγχος,το πρώτο χειροκρότημα όταν σηκωνόμουν για την υπόκλιση.Κι ας τη μισούσα αυτή τη στιγμή της υπόκλισης στο κοινό.Κι ας φώναζα "μαμάάά",όταν ήμουν ακόμα μικρή,κι ας την απέφευγα τελείως όταν μεγάλωσα και με ήξεραν οι περισσότεροι.
Επί μια δεκαετία ήταν η πιο όμορφη και σταθερή συνήθειά μου.
Δεν θυμάμαι τον εαυτό μου να κάνει κάτι άλλο.Να περιμένει κάτι άλλο πέρα από το να έρθει ο Αύγουστος,για να ξαναρχίσω -πιο νωρίς-τα μαθήματά μου.Και μετα,ο Γενάρης.Αχ,το άγχος του Γενάρη για τις εξετάσεις!!
Όλο αυτό το κατάλαβα κάπου στα 16 μου χρόνια,όταν το αποχωρίστηκα.
'Ισως δεν με έχει επηρεάσει/ταλαιπωρήσει κάτι πιο πολύ στη ζωή μου..
Γιατί πολύ απλά δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή κανενός ανθρώπου χωρίς μουσική..
Γιατί τα δύσκολα βράδια της Θεσσαλονίκης δεν θα μπορούσαν να συνοδευτούν με τίποτε καλύτερο πέρα από αυτό..
( Σ'αγαπώ!!!)
Γιατί η μουσική σώζει ζωές.Γιατρεύει.Εκφράζει τα πιο βαθιά και σιωπηρά συναισθήματα.
Κάτι παραπάνω,όμως,για τον δικό μου κόσμο πραγματοποιεί η κλασσική μουσική.Πολύ απλά γιατί είναι ο δικός μου κόσμος.Σ'αυτόν γεννήθηκα,μ'αυτόν μεγάλωσα.Και παρ'όλο που πια είμαι μίλια μακριά,ακόμη κι αν τίποτε δεν είναι έτσι όπως το άφησα,εγώ θα τον ξαναεπισκεφθώ.Κι ας πάρει λίγο καιρό ακόμη..Αυτό ναι,θα με ηρεμήσει.Αυτό να κάνετε κι εσείς.Αν τον έχετε ακόμα στα χέρια σας,μην τον αφήσετε να φύγει.Αν όχι,μην τον ξεχάσετε..
Κάποτε μια κοπέλα,θέλοντας να τονίσει το πόσο ξενέρωτη μπορώ να γίνω με ρώτησε "Δηλαδη,τι? εσύ με Μπαχ μεγάλωσες?"
Μάλλον κάτι τέτοιο θα έγινε να δεις..
xoxo
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου