Είμαι εν δυνάμει (?) φιλόλογος.
Γνωρίζω πολύ καλά τη δύναμη των λέξεων και τη λύτρωση-εκτόνωση που μπορεί να επιφέρει ο γραπτός λόγος.
Την ίδια στιγμή όμως φοβάμαι ή μάλλον ντρέπομαι την έκφραση.
Συχνά δεν ξέρω γιατί.Πάντα έτσι νιώθω,όμως στο τέλος οι σκέψεις μου ξεπηδούσαν από το μυαλό μου εύκολα και με σωστή σειρά και καταγράφονταν με τρόπο που,ναι,με ανακούφιζαν.
Αυτή τη στιγμή νιώθω ότι έχω τόσα πολλά και διαφορετικά πράγματα να πω και να γράψω,που είναι στην πραγματικότητα αδύνατο να τα βάλω σε μια λογική αλληλουχία,ώστε να μπορούν να αποφέρουν τουλάχιστον κάποιο συμπέρασμα,ένα μήνυμα,κάποια κατάληξη. Και πιθανότατα γι'αυτό το λόγο έχω κάμποσα ποστ στα πρόχειρα,ποστ που δεν νομίζω να τολμήσω να ολοκληρώσω ποτέ,πόσο μάλλον να δημοσιεύσω.Ούτε τις συγκεκριμένες λέξεις ξέρω να θα καταφέρω να δημοσιεύσω.Γιατί να τις δημοσιεύσω?
Τις τελευταίες μέρες μού θύμισα κάτι από τον παλιό καταπιεστικό εαυτό μου.Μου απαγόρευσα να αντιδράσω,σε βαθμό που ένιωσα ότι θα εκραγώ.Μου απαγόρευσα και να εκραγώ.Ναι,σίγουρα αυτό το κομμάτι μου επανέκτησε λίγη από την παλιά του...δόξα.
Είναι τρομακτικά εύκολο να αγνοείς τα συναισθήματα πόνου/φόβου/απογοήτευσης/ανίας/θυμού/αγανάκτησης/απελπισίας. Και είναι ακόμα πιο εύκολο να μιλάς γι'αυτά εξ αποστάσεως,όταν δηλαδή νομίζεις ή έχεις πείσει τον εαυτό σου πως εχεις πια απομακρυνθεί απο την όποια κατάσταση σου δημιουργούσε αυτά τα συναισθήματα.
{Πάντα αναρωτιόμουν γιατί τα λέμε ΣΥΝαισθήματα,αν δεν τα μοιραζόμαστε με κανένα ή αν κανένας άλλος δεν τα ενστερνίζεται,δεν συμμετέχει σε αυτά ή απλώς αδιαφορεί για αυτά-και για εσένα προφανώς-.Καταλήγω στο ότι ο όρος είναι έτσι μάλλον επειδή το ένα...αίσθημα φέρνει το άλλο.Αυτά είναι μαζί,είναι μια ομάδα,είναι ΣΥΝεργάτες και απέναντι εσύ.Ποιος ο εχθρός και ποιος το θύμα άγνωστο.}
Τι γίνεται όταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την ίδια πληγή,υπό διαφορετικές συνθήκες,σε διαφορετικά πλαίσια? Και τι γίνεται όταν ξαναβρισκόμαστε εκτεθιμένοι μπροστά σε αυτήν,ενώ περήφανα έχουμε υπάρξει σίγουροι ότι την έχουμε επουλώσει? Ότι έχουμε σταθεί τυχεροί και κυρίως γενναίοι στο τέλος απέναντί της? Ότι έχουμε αποδεχτεί την παντοτινή ύπαρξή της,όντας όμως βέβαιοι ότι δεν θα βιώσουμε ξανά (ποτέ!) αυτό τον πραγματικών διαστάσεων οξύ πόνο της?
Tότε γίνεται συνειδητό ότι είμαστε τρομακτικά αδύναμοι τελικά,ότι αυτή η υποτιθέμενη ασπίδα προστασίας με την οποία ισχυριζόμαστε ότι έχουμε περιβάλλει τον εαυτό μας-ασπίδα που δημιουργήθηκε κι αυτή με τη σειρά της από την προηγούμενη εμπειρία μια επίπονης κατάστασης- είναι τόσο εύθραυστη όσο κι εμείς,όσο και τα συναισθήματά μας. Γιατί τελικά δεν υπάρχει θύμα και εχθρός.Όχι.Τελικά και τα συναισθήματά μας είναι θύματα των ανθρώπων κι εμείς είμαστε θύματα των συναισθημάτων μας.Χώρια και μαζί. Και όσα νομίζαμε ότι κατακτήσαμε θολώνουν ξανά.
Λογικά όμως πρόκειται για έναν ατέρμονα (και φαύλο) κύκλο.
Λογικά θα τα ξανακακτήσουμε.
Για λίγο.
κ.ο.κ.
xoxo
Leila.
Γνωρίζω πολύ καλά τη δύναμη των λέξεων και τη λύτρωση-εκτόνωση που μπορεί να επιφέρει ο γραπτός λόγος.
Την ίδια στιγμή όμως φοβάμαι ή μάλλον ντρέπομαι την έκφραση.
Συχνά δεν ξέρω γιατί.Πάντα έτσι νιώθω,όμως στο τέλος οι σκέψεις μου ξεπηδούσαν από το μυαλό μου εύκολα και με σωστή σειρά και καταγράφονταν με τρόπο που,ναι,με ανακούφιζαν.
Αυτή τη στιγμή νιώθω ότι έχω τόσα πολλά και διαφορετικά πράγματα να πω και να γράψω,που είναι στην πραγματικότητα αδύνατο να τα βάλω σε μια λογική αλληλουχία,ώστε να μπορούν να αποφέρουν τουλάχιστον κάποιο συμπέρασμα,ένα μήνυμα,κάποια κατάληξη. Και πιθανότατα γι'αυτό το λόγο έχω κάμποσα ποστ στα πρόχειρα,ποστ που δεν νομίζω να τολμήσω να ολοκληρώσω ποτέ,πόσο μάλλον να δημοσιεύσω.Ούτε τις συγκεκριμένες λέξεις ξέρω να θα καταφέρω να δημοσιεύσω.Γιατί να τις δημοσιεύσω?
Τις τελευταίες μέρες μού θύμισα κάτι από τον παλιό καταπιεστικό εαυτό μου.Μου απαγόρευσα να αντιδράσω,σε βαθμό που ένιωσα ότι θα εκραγώ.Μου απαγόρευσα και να εκραγώ.Ναι,σίγουρα αυτό το κομμάτι μου επανέκτησε λίγη από την παλιά του...δόξα.
Είναι τρομακτικά εύκολο να αγνοείς τα συναισθήματα πόνου/φόβου/απογοήτευσης/ανίας/θυμού/αγανάκτησης/απελπισίας. Και είναι ακόμα πιο εύκολο να μιλάς γι'αυτά εξ αποστάσεως,όταν δηλαδή νομίζεις ή έχεις πείσει τον εαυτό σου πως εχεις πια απομακρυνθεί απο την όποια κατάσταση σου δημιουργούσε αυτά τα συναισθήματα.
{Πάντα αναρωτιόμουν γιατί τα λέμε ΣΥΝαισθήματα,αν δεν τα μοιραζόμαστε με κανένα ή αν κανένας άλλος δεν τα ενστερνίζεται,δεν συμμετέχει σε αυτά ή απλώς αδιαφορεί για αυτά-και για εσένα προφανώς-.Καταλήγω στο ότι ο όρος είναι έτσι μάλλον επειδή το ένα...αίσθημα φέρνει το άλλο.Αυτά είναι μαζί,είναι μια ομάδα,είναι ΣΥΝεργάτες και απέναντι εσύ.Ποιος ο εχθρός και ποιος το θύμα άγνωστο.}
Τι γίνεται όταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την ίδια πληγή,υπό διαφορετικές συνθήκες,σε διαφορετικά πλαίσια? Και τι γίνεται όταν ξαναβρισκόμαστε εκτεθιμένοι μπροστά σε αυτήν,ενώ περήφανα έχουμε υπάρξει σίγουροι ότι την έχουμε επουλώσει? Ότι έχουμε σταθεί τυχεροί και κυρίως γενναίοι στο τέλος απέναντί της? Ότι έχουμε αποδεχτεί την παντοτινή ύπαρξή της,όντας όμως βέβαιοι ότι δεν θα βιώσουμε ξανά (ποτέ!) αυτό τον πραγματικών διαστάσεων οξύ πόνο της?
Tότε γίνεται συνειδητό ότι είμαστε τρομακτικά αδύναμοι τελικά,ότι αυτή η υποτιθέμενη ασπίδα προστασίας με την οποία ισχυριζόμαστε ότι έχουμε περιβάλλει τον εαυτό μας-ασπίδα που δημιουργήθηκε κι αυτή με τη σειρά της από την προηγούμενη εμπειρία μια επίπονης κατάστασης- είναι τόσο εύθραυστη όσο κι εμείς,όσο και τα συναισθήματά μας. Γιατί τελικά δεν υπάρχει θύμα και εχθρός.Όχι.Τελικά και τα συναισθήματά μας είναι θύματα των ανθρώπων κι εμείς είμαστε θύματα των συναισθημάτων μας.Χώρια και μαζί. Και όσα νομίζαμε ότι κατακτήσαμε θολώνουν ξανά.
Λογικά όμως πρόκειται για έναν ατέρμονα (και φαύλο) κύκλο.
Λογικά θα τα ξανακακτήσουμε.
Για λίγο.
κ.ο.κ.
xoxo
Leila.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου