Δεν μπορεί.
Πάλι αυτό το σοκ,πάλι αυτός ο κόμπος στο λαιμό που ακολουθεί την ξαφνική απώλεια κάποιου.
Για τέταρτη φορά στη ζωή μου.
Δεν μπορώ,ειλικρινά δεν μπορώ να φανταστώ ή να υπολογίσω τον πόνο του φίλου,του συγγενή,του αγαπημένου ενός θανόντος. Όταν μάλιστα αυτός είναι δραματικά μικρός.
Ήθελα να γράψω αυτό το ποστ για τον ξαφνικό χαμό του ηθοποιού Cory Monteith,που ήταν απλά το δικό μου...celebrity crush.Τελικά οι σκέψεις μου πάλι με οδηγούν αλλού,οπότε δεν θέλω να επεκταθώ.
To πρωί της Κυριακής αδυνατούσα να πιστέψω τα τραγικά νέα.
Είχα μόλις κατεβάσει όλα τα επεισόδια του Glee να τα δω με την αδερφή μου.Δεν μπορώ να τα δω πια.Δεν μπορώ να πιστέψω ότι ο Cory δεν υπάρχει πια,κι ας έφταιγε ο ίδιος.
Από τη μια σκέφτομαι πόσο ανεγκέφαλος υπήρξε.Τα είχε όλα.Γιατί να ξαναπέσει στα ναρκωτικά? Αφού το πάλεψε.Ζήτησε βοήθεια.Γιατί ξανά?
Από την άλλη όμως στο μυαλό επιβεβαιώνεται πως ένας εθισμός είναι ένας εθισμός,δε δαμάζεται εύκολα.
Ο Cory όπως λένε άτομα από το περιβάλλον του είχε αφοσιωθεί στην αποτοξίνωσή του.Δήλωνε πως είναι πολύ καλά,πως είναι η τελευταία του ευκαιρία να φτιάξει τη ζωή του.Ήθελε να παντρευτεί τη Lea Michelle,να κάνουν παιδιά. Η 13η Ιουλίου άλλα επιφύλασσε.
Μα υπάρχουν και μεγαλύτερες αδικίες.
Υπάρχουν παιδιά που δεν έφταιξαν ποτέ σε τίποτα.Δεν έκαναν τίποτε λάθος.Τουλάχιστον,αν το δει κάποιος κυνικά ο Cory επέλεξε ο ίδιος να καταστρέψει τη ζωή του.Ήξερε.
Κάθε φορά ένας ξαφνικός θάνατος ενός νέου ανθρώπου μ'έκανε εκτός από το να χάνω τον ύπνο μου,να συνειδητοποιώ πόόόσο ΗΛΙΘΙΑ είμαι,που διαρκώς χάνω την αισιοδοξία μου,κλαίω,αγχώνομαι (κυρίως αγχώνομαι) και φοβάμαι για πράγματα χαζά.Ή μάλλον..όχι δεν είναι χαζά.Είναι απλά πολύ μα πολύ μικρότερης σημασίας και αξίας από την ίδια τη ζωή μου.
Όλα αντιμετωπίζονται,όλα διορθώνονται,όλα λύνονται και στην τελική όλα περνάνε.Ναι,είναι πολύ δύσκολο να ελέγξεις το μυαλό σου,τον πανικό σου.Είναι όμως ασύλληπτα τραγικότερο να μην υπάρχεις καν,ή να χάνεις έναν αγαπημένο σου άνθρωπο.
Όχι,δεν προσπαθώ να υποβιβάσω την αξία κανενός προβλήματος.Ξέρω από πρώτο χέρι πόσο δύσκολο είναι να συνυπάρξεις με αυτό,να νοιώθεις παντελώς αδύναμη/ος να το αντιμετωπίσεις.
Πάρε μια ανάσα.Σκέψου λογικά.Σκέψου τί έχει να κάνει αυτό που σε φρικάρει με την ίδια τη ζωή,με εσένα τον ίδιο.
Αυτό δεν το λέω εγώ.
Μού το είπε ένα αγαπημένο μου άτομο,στην προσπάθειά του να με κάνει να σκεφτώ λογικά μπροστά στον πανικό μου για μια προφορική εξέταση στο πανεπιστήμιο.Μόνο που μού το έθεσε σαν ερώτηση.Κι εγώ σάστισα,χωρίς να μπορώ να πω λέξη πια.
Μη φρικάρεις λοιπόν που δεν πέτυχες σ'αυτό το διαγώνισμα.
Μη φρικάρεις που αυτός που θέλεις δε σε θέλει.
Μη φρικάρεις που σε κυνηγάνε ακόμα,μετά από τόσα χρόνια τα δικά σου φαντάσματα.
Να προσέχεις τον εαυτό σου.
Μην τον αφήσεις να φτάσει στα όριά του,μην τον δοκιμάζεις.
Να τον φροντίζεις.
Να φροντίζεις και τους δικούς σου ανθρώπους.
Και πες τους πως τους αγαπάς.
R.I.P.Cory Monteith.
Πάλι αυτό το σοκ,πάλι αυτός ο κόμπος στο λαιμό που ακολουθεί την ξαφνική απώλεια κάποιου.
Για τέταρτη φορά στη ζωή μου.
Δεν μπορώ,ειλικρινά δεν μπορώ να φανταστώ ή να υπολογίσω τον πόνο του φίλου,του συγγενή,του αγαπημένου ενός θανόντος. Όταν μάλιστα αυτός είναι δραματικά μικρός.
Ήθελα να γράψω αυτό το ποστ για τον ξαφνικό χαμό του ηθοποιού Cory Monteith,που ήταν απλά το δικό μου...celebrity crush.Τελικά οι σκέψεις μου πάλι με οδηγούν αλλού,οπότε δεν θέλω να επεκταθώ.
To πρωί της Κυριακής αδυνατούσα να πιστέψω τα τραγικά νέα.
Είχα μόλις κατεβάσει όλα τα επεισόδια του Glee να τα δω με την αδερφή μου.Δεν μπορώ να τα δω πια.Δεν μπορώ να πιστέψω ότι ο Cory δεν υπάρχει πια,κι ας έφταιγε ο ίδιος.
Από τη μια σκέφτομαι πόσο ανεγκέφαλος υπήρξε.Τα είχε όλα.Γιατί να ξαναπέσει στα ναρκωτικά? Αφού το πάλεψε.Ζήτησε βοήθεια.Γιατί ξανά?
Από την άλλη όμως στο μυαλό επιβεβαιώνεται πως ένας εθισμός είναι ένας εθισμός,δε δαμάζεται εύκολα.
Ο Cory όπως λένε άτομα από το περιβάλλον του είχε αφοσιωθεί στην αποτοξίνωσή του.Δήλωνε πως είναι πολύ καλά,πως είναι η τελευταία του ευκαιρία να φτιάξει τη ζωή του.Ήθελε να παντρευτεί τη Lea Michelle,να κάνουν παιδιά. Η 13η Ιουλίου άλλα επιφύλασσε.
Μα υπάρχουν και μεγαλύτερες αδικίες.
Υπάρχουν παιδιά που δεν έφταιξαν ποτέ σε τίποτα.Δεν έκαναν τίποτε λάθος.Τουλάχιστον,αν το δει κάποιος κυνικά ο Cory επέλεξε ο ίδιος να καταστρέψει τη ζωή του.Ήξερε.
Κάθε φορά ένας ξαφνικός θάνατος ενός νέου ανθρώπου μ'έκανε εκτός από το να χάνω τον ύπνο μου,να συνειδητοποιώ πόόόσο ΗΛΙΘΙΑ είμαι,που διαρκώς χάνω την αισιοδοξία μου,κλαίω,αγχώνομαι (κυρίως αγχώνομαι) και φοβάμαι για πράγματα χαζά.Ή μάλλον..όχι δεν είναι χαζά.Είναι απλά πολύ μα πολύ μικρότερης σημασίας και αξίας από την ίδια τη ζωή μου.
Όλα αντιμετωπίζονται,όλα διορθώνονται,όλα λύνονται και στην τελική όλα περνάνε.Ναι,είναι πολύ δύσκολο να ελέγξεις το μυαλό σου,τον πανικό σου.Είναι όμως ασύλληπτα τραγικότερο να μην υπάρχεις καν,ή να χάνεις έναν αγαπημένο σου άνθρωπο.
Όχι,δεν προσπαθώ να υποβιβάσω την αξία κανενός προβλήματος.Ξέρω από πρώτο χέρι πόσο δύσκολο είναι να συνυπάρξεις με αυτό,να νοιώθεις παντελώς αδύναμη/ος να το αντιμετωπίσεις.
Πάρε μια ανάσα.Σκέψου λογικά.Σκέψου τί έχει να κάνει αυτό που σε φρικάρει με την ίδια τη ζωή,με εσένα τον ίδιο.
Αυτό δεν το λέω εγώ.
Μού το είπε ένα αγαπημένο μου άτομο,στην προσπάθειά του να με κάνει να σκεφτώ λογικά μπροστά στον πανικό μου για μια προφορική εξέταση στο πανεπιστήμιο.Μόνο που μού το έθεσε σαν ερώτηση.Κι εγώ σάστισα,χωρίς να μπορώ να πω λέξη πια.
Μη φρικάρεις λοιπόν που δεν πέτυχες σ'αυτό το διαγώνισμα.
Μη φρικάρεις που αυτός που θέλεις δε σε θέλει.
Μη φρικάρεις που σε κυνηγάνε ακόμα,μετά από τόσα χρόνια τα δικά σου φαντάσματα.
Να προσέχεις τον εαυτό σου.
Μην τον αφήσεις να φτάσει στα όριά του,μην τον δοκιμάζεις.
Να τον φροντίζεις.
Να φροντίζεις και τους δικούς σου ανθρώπους.
Και πες τους πως τους αγαπάς.
R.I.P.Cory Monteith.
You will be more than missed.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου