Ακολουθώντας τη ρουτίνα της Πέμπτης μου,κατευθύνομαι προς τη στάση για τη σχολή.
Έχει σύννεφα.
Περνάει από μπροστά μου το πρώτο λεωφορείο.
Θα βρέξει.
Βλέπω το δεύτερο να έρχεται κι εγώ δεν έχω φτάσει ακόμα στη στάση.
Να τρέξω?
Ευτυχώς έτρεξα...

Μπαίνω μέσα αλαφιασμένη και μάλλον κατσουφιασμένη,όπως πάντα. Αμέσως νιώθω στην πλάτη μου ένα σκούντηγμα,για να γυρίσω να δω ένα τεράστιο χαμόγελο κι έναν νέο άνθρωπο να μου προσφέρει ευγενικά και χαμογελαστά,ξαναλέω, τη θέση του.

Μόνο που δεν μπορούσε να μου το πει καθαρά.Μάλλον καθόλου.

"Όχι,ευχαριστώ,είμαι καλά!"

Σε λίγα πάλι δευτερόλεπτα με ξανασκουντάει.
Μου δείχνει τις λαβές του λεωφορείου.

"Ναι,κρατιέμαι."

Και μετά ξανά.
Αρχίζει να μου κάνει άλλα νοήματα τα οποία αυτή τη φορά δεν κατάλαβα.
Τότε ήταν που μεσολάβησε ο νέος που καθόταν δίπλα του.
"Θέλει να σου δείξει το λεωφορείο.Ναι,αυτές είναι οι χειρολαβές,το μηχάνημα για επικύρωση...",έλεγε ακολουθώντας και καταλαβαίνοντας με ευκολία τις κινήσεις του φίλου του.

Ο Πέτρος,έτσι τον λένε,συνέχιζε να μου κάνει νοήματα και να ψελλίζει κάποια φωνήματα με το Μιχάλη να ακολουθεί.
"Θα πάμε να συναντήσουμε τον Μπάμπη.Έχουμε και μπάλα.Και μετά θα πάρουμε το 33 για να γυρίσουμε,ναι."

"Τέλεια! Καλά να περάσεις!"

Σε λίγο περνάμε από τα Goody's.
O Πέτρος ενθουσιάζεται.Μου δείχνει το κατάστημα και "ε μα βέβαια! Όλη ώρα εκεί είμαστε!"

*Παρακαλούμε προσέχετε τα προσωπικά σας αντικείμενα* και ο Πέτρος αντιδρά εκνευρισμένος! "Όλο μιλάει και μιλάει κι αυτή! Έλεος",διευκρίνισε ο Μιχάλης!

Ακολούθησε λίγη σιωπή.
Με σκουντάει ξανά.
Μου δείχνει τον εαυτό του,το Μιχάλη και την καρδιά του! 
"Κολλητοί."
Αυτή ήταν η κοινή τους..."μετάφραση".Είμαι σίγουρη,δεν ήταν απλά τα λεγόμενα του Πέτρου.
"Έτσι να είστε για πάντα!"
Για το υπόλοιπο της διαδρομής ο Μιχάλης είχε ακουμπήσει το κεφάλι του στον ώμο του Πέτρου που κοιτούσε χαμογελαστά πάντα έξω από το παράθυρο.

Ήρθε η ώρα να σηκωθούν για να κατέβουν!
Ο Πέτρος πήρε τη μπάλα,σηκώθηκε από τη θέση του και πήγε στα διπλανά καθίσματα για να χαιρετήσει όλο τον κόσμο.Χαμογελώντας. Μετα δυσκολίας του έβγαινε ένα "ια"."Θέλουμε να σας πούμε 'γεια!'",συμπλήρωσε ο Μιχάλης,την ίδια στιγμή που κρατούσε σφιχτά το πουλόβερ του Πέτρου.

Κατέβηκαν και στη στάση του δημαρχείου τούς περίμενε ο Μπάμπης,με ένα "Που'σαι ρε αδερφέ?!" και μια σφιχτή αγκαλιά και για τους δύο.

Δε θέλω να πω κάτι παραπάνω.
Όταν κατέβηκα κι εγώ στην επόμενη στάση δακρυσμένη,αυτό που ήθελα μόνο ήταν να γυρίσω σπίτι και απλά να παραθέσω στο μπλογκ-ημερολόγιο μου αυτά τα όμορφα δεκαπέντε λεπτά γνωριμίας μου με τον Πέτρο.Για να μην τα ξεχάσω ποτέ.Κανένα δικό μου σχόλιο,κανένας δήθεν ηθικοδιδακτισμός.
 Και ήταν πράγματι το μόνο ποστ που έγραψα με τη μεγαλύτερη ευκολία.Όχι σκέψεις,όχι σβήσε-γράψε.Τόσο πηγαίος,αληθινός και καθαρός είναι ο Πέτρος.Τόσο βαθιά και πραγματική η φιλία τους.
Τα υπόλοιπα νομίζω περιττα.

Λέιλα.