Give Thanks!

Αν ζούσαμε στην Αμερική(αααχ) θα ήμασταν ακόμα σκασμένοι από τη γαλοπούλα του χθεσινού τραπεζιού,αλλά εμείς έχουμε ακόμα γι'αυτή τη στιγμή.

28 Νοεμβρίου=thanksgiving=ημέρα Ευχαριστιών=γαλοπούλα και πίτες=οικογένεια και φίλοι=σπίτι.

Και αναρωτιέμαι,γιατί δεν έχουμε κι εμείς τέτοια μέρα εδώ??

Αλλά βασικά,αναρωτιέμαι ποια Αμερική και ποια Ελλάδα? Γιατί στο καλό δεν λέμε αυτά τα στοιχειώδη ευχαριστώ λίγο συχνότερα,όποτε το νιώσουμε,όποτε το σηκώνει εκείνη η ριμάδα η στιγμή που συνειδητοποιείς ότι υπάρχει τόση αγάπη και στήριξη γύρω σου?

Αναρωτιέμαι τώρα εγώ για να καταλήξω σ'αυτό το καταραμένο κόλλημα που έχω στο κεφάλι μου με τις λέξεις,και για το οποίο κάτιτίς σας ανέφερα στο let it go.(σας ανέφερα όμως ότι σπουδάζω Φιλολογία?Καταπληκτικά...)

Είναι νομίζεις συνηθισμένη λέξη το ευχαριστώ?

Ντρέπεσαι?

Έχει χάσει την αξία της?

                      So I like to keep my issues drawn

But it's always darkest before the dawn

Shake it out, shake it out, shake it out, shake it out, ooh whoa

Shake it out, shake it out, shake it out, shake it out, ooh whoa

And it's hard to dance with a devil on your back

So shake him off, oh whoa

And I am done with my graceless heart

So tonight I'm gonna cut it out and then restart

'Cause I like to keep my issues drawn

It's always darkest before the dawn

Το τελευταίο διάστημα προσπαθώ να δημιουργήσω μια μικρή καθημερινή ρουτίνα που θέλω να πιστεύω ότι βοηθάει τη μέρα μου να κυλήσει καλύτερα.Όλοι έχουμε μια τέτοια.Μήπως όμως το "ευχαριστώ" είναι τελικά η μεγάλη απουσία της καθημερινότητάς μας? Μήπως,όσο κι αν τρέχουμε να προλάβουμε το χρόνο,τα προβλήματα και το πρόγραμμά μας,αυτό που λείπει στο τέλος της ημέρας είναι ένας μίνι απολογισμός γι αυτά που θα έπρεπε να είσαι ευγνώμων?Μήπως μένουμε επίμονα κολλημένοι στα δικά μας "σημαντικά" και όχι στα πραγματικά-απλά-κοινά?

Πάρε λίγο χρόνο από τη μέρα σου  και από τα άγχη σου και μέτρα.

Μέτρα όμορφες στιγμές,αναμνήσεις,γεύσεις,μυρωδιές,λέξεις,ανθρώπους.Κυρίως ανθρώπους.Και φρόντισε να συμπεριλάβεις και τον εαυτό σου σ'αυτούς.Ναι,ναι μπορεί να μην τον εμπιστεύεσαι τελευταία,να τον βλέπεις λίγο επιθετικά,όμως,χωρίς αυτόν δεν είσαι τίποτα.

Μην την ντραπείς τη λέξη.Μετράει πολύ!

Στους γονείς σου που στέκονται δίπλα σου δυνατοί σε όλες τις περιστάσεις,στην αδερφή σου που θα είναι η πιστότερη κολλητή σου μέχρι να πεθάνεις,στους φίλους και στις φίλες σου που σε στηρίζουν και πιστέυουν σ'εσένα τη στιγμή που εσύ δεν πιστεύεις σε τίποτα!

Να είσαι ευγνώμων για τις στιγμές,τα συναισθήματα και τα λόγια που σε έκαναν να δακρύσεις και που ξέρεις ότι δεν θα τα ξεχάσεις ποτέ! Ποτέ!

 *Σας ευχαριστώ,λοιπόν*

Ξέρεις,όλοι έχουμε προβλήματα και ανησυχίες.Άλλοι μεγαλύτερα και εντονότερα,άλλοι όχι και τόσο.Και είμαστε πολλοί εκεί έξω που βιώνουμε μια έλλειψη,μεγαλύτερη ή μικρότερη,σοβαρότερη ή όχι.

Και είναι κάμποσες οι στιγμές που χάνεσαι και δεν ξέρεις από που άρχισε και που θα τελειώσει αυτό που σε βασανίζει.Είναι εκείνες οι στιγμές που νομίζεις ότι έφτασες στα όριά σου,όμως μάντεψε.Κάνεις λάθος.

Κοίτα γύρω σου και πίστεψε στον εαυτό σου!

Επιβάλλεται να σταθείς στα πόδια σου.

Πάρε το χρόνο σου για απόψε.Όμως αύριο είναι μια νέα μέρα,μια νέα ευκαιρία να δεις τα πράγματα διαφορετικά,να επικεντρωθείς σ αυτά που σου χαρίζουν χαμόγελα,σ'αυτά που σε κάνουν να χαρίζεις εσύ "ευχαριστώ".

Σταμάτα λοιπόν να νιώθεις ενοχική,σταμάτα να είσαι εκδικητική,σταμάτα να απορρίπτεις τον εαυτό σου απλά επειδή απέτυχες,απλά επειδή το μέλλον σου φαντάζει κάπως αβέβαιο ή σκοτεινό.

Να νικάς,μου είπε σήμερα μια φίλη μου.

Να νικάς.

Μέχρι να νιώθεις ευχαριστημένη.

Ευχαριστημένη με ό,τι έχεις,μέχρι να είσαι ευτυχισμένη έχοντας αυτό που θες.

Μέχρι τότε,δώσε τα δικά σου "ευχαριστώ" και συνέχισε τη δουλεία.

Σελίδα από:

Staying Strong,365 days a year-Demi Lovato

xoxo

Leila.

Theo+Beau=B.F.F.E.

Aww!
Σίγουρα αυτό θα αναφωνούσε η 33χρονη μαμά τριών παιδιών,Jessica Shyba,μετά από κάθε λήψη του μικρότερου γιού της,Beau με τον μόλις εφτά εβδομάδων σκύλο τους Theo,να...κοιμούνται αγκαλιά μετά από εξαντλητικό παιχνίδη όπως λέει η ίδια!!

Μια φορά ένα είναι το σίγουρο.
Beau+Theo=B.F.F.E.

Για περισσότερα... "aww" μπορείτε να ακολουθήσετε την Jessica στον instagram:http://instagram.com/mommasgonecity

Leila.

 Ακολουθώντας τη ρουτίνα της Πέμπτης μου,κατευθύνομαι προς τη στάση για τη σχολή.
Έχει σύννεφα.
Περνάει από μπροστά μου το πρώτο λεωφορείο.
Θα βρέξει.
Βλέπω το δεύτερο να έρχεται κι εγώ δεν έχω φτάσει ακόμα στη στάση.
Να τρέξω?
Ευτυχώς έτρεξα...

Μπαίνω μέσα αλαφιασμένη και μάλλον κατσουφιασμένη,όπως πάντα. Αμέσως νιώθω στην πλάτη μου ένα σκούντηγμα,για να γυρίσω να δω ένα τεράστιο χαμόγελο κι έναν νέο άνθρωπο να μου προσφέρει ευγενικά και χαμογελαστά,ξαναλέω, τη θέση του.

Μόνο που δεν μπορούσε να μου το πει καθαρά.Μάλλον καθόλου.

"Όχι,ευχαριστώ,είμαι καλά!"

Σε λίγα πάλι δευτερόλεπτα με ξανασκουντάει.
Μου δείχνει τις λαβές του λεωφορείου.

"Ναι,κρατιέμαι."

Και μετά ξανά.
Αρχίζει να μου κάνει άλλα νοήματα τα οποία αυτή τη φορά δεν κατάλαβα.
Τότε ήταν που μεσολάβησε ο νέος που καθόταν δίπλα του.
"Θέλει να σου δείξει το λεωφορείο.Ναι,αυτές είναι οι χειρολαβές,το μηχάνημα για επικύρωση...",έλεγε ακολουθώντας και καταλαβαίνοντας με ευκολία τις κινήσεις του φίλου του.

Ο Πέτρος,έτσι τον λένε,συνέχιζε να μου κάνει νοήματα και να ψελλίζει κάποια φωνήματα με το Μιχάλη να ακολουθεί.
"Θα πάμε να συναντήσουμε τον Μπάμπη.Έχουμε και μπάλα.Και μετά θα πάρουμε το 33 για να γυρίσουμε,ναι."

"Τέλεια! Καλά να περάσεις!"

Σε λίγο περνάμε από τα Goody's.
O Πέτρος ενθουσιάζεται.Μου δείχνει το κατάστημα και "ε μα βέβαια! Όλη ώρα εκεί είμαστε!"

*Παρακαλούμε προσέχετε τα προσωπικά σας αντικείμενα* και ο Πέτρος αντιδρά εκνευρισμένος! "Όλο μιλάει και μιλάει κι αυτή! Έλεος",διευκρίνισε ο Μιχάλης!

Ακολούθησε λίγη σιωπή.
Με σκουντάει ξανά.
Μου δείχνει τον εαυτό του,το Μιχάλη και την καρδιά του! 
"Κολλητοί."
Αυτή ήταν η κοινή τους..."μετάφραση".Είμαι σίγουρη,δεν ήταν απλά τα λεγόμενα του Πέτρου.
"Έτσι να είστε για πάντα!"
Για το υπόλοιπο της διαδρομής ο Μιχάλης είχε ακουμπήσει το κεφάλι του στον ώμο του Πέτρου που κοιτούσε χαμογελαστά πάντα έξω από το παράθυρο.

Ήρθε η ώρα να σηκωθούν για να κατέβουν!
Ο Πέτρος πήρε τη μπάλα,σηκώθηκε από τη θέση του και πήγε στα διπλανά καθίσματα για να χαιρετήσει όλο τον κόσμο.Χαμογελώντας. Μετα δυσκολίας του έβγαινε ένα "ια"."Θέλουμε να σας πούμε 'γεια!'",συμπλήρωσε ο Μιχάλης,την ίδια στιγμή που κρατούσε σφιχτά το πουλόβερ του Πέτρου.

Κατέβηκαν και στη στάση του δημαρχείου τούς περίμενε ο Μπάμπης,με ένα "Που'σαι ρε αδερφέ?!" και μια σφιχτή αγκαλιά και για τους δύο.

Δε θέλω να πω κάτι παραπάνω.
Όταν κατέβηκα κι εγώ στην επόμενη στάση δακρυσμένη,αυτό που ήθελα μόνο ήταν να γυρίσω σπίτι και απλά να παραθέσω στο μπλογκ-ημερολόγιο μου αυτά τα όμορφα δεκαπέντε λεπτά γνωριμίας μου με τον Πέτρο.Για να μην τα ξεχάσω ποτέ.Κανένα δικό μου σχόλιο,κανένας δήθεν ηθικοδιδακτισμός.
 Και ήταν πράγματι το μόνο ποστ που έγραψα με τη μεγαλύτερη ευκολία.Όχι σκέψεις,όχι σβήσε-γράψε.Τόσο πηγαίος,αληθινός και καθαρός είναι ο Πέτρος.Τόσο βαθιά και πραγματική η φιλία τους.
Τα υπόλοιπα νομίζω περιττα.

Λέιλα.

Hilarious Mash-up Portraits!

 Ο 24-χρονος Zach Rose άρχισε μαζί με τους δύο συγκατοίκους του πειραματικά την ιδέα του να συνδυάζει-ενώνει φωτογραφίες μια όμορφης φιλίας,αυτής μεταξύ "αφεντικού"-σκυλιού!

Λέτε πια να είναι τόσο μεγάλο το δέσιμό τους που πράγματι να ταιριάζουν τόσο? 

*παρακαλούνται οι φίλες μου να μου απαντήσουν!*

Ο Zach πάντως αυτό πρέπει να έχει συμπεράνει!

Για περισσότερες φωτογραφίες και ιδέες του Zach ακολουθείστε τον στο Instagram:

Let it go.

 Πέρασαν κάμποσες μέρες από το τελευταίο μου ποστ και κάμποσες παραπάνω από τότε που ήμουν σε θέση να γράψω λίγο πιο προσωπικά.

Ντρεπόμουν κάπως.

Γιατί ήμουν σίγουρη ότι αν αρχίσω να γράφω,το θέμα δεν θα είναι άλλο από αυτό που,έστω και κρυφά και υπαινικτικά-τόσο που το καταλαβαίνουν ελάχιστοι άνθρωποι-έχω καταφέρει να περάσω στα λόγια αυτού του blog και που εκάστοτε νιώθω ότι το γεμίζουν με λίγη παραπάνω...σκοτεινιά και δε θέλω.Καθόλου.(Να δείτε που δεν μπορώ να το αποφύγω τελικά.)

Σήμερα σκεφτόμουν πόσο συχνά μπορεί να συμβεί στη ζωή ενός ανθρώπου να πέσει κάπως...τραγικά έξω για έναν άλλο άνθρωπο,ακόμη και γι αυτόν που μέχρι και πρόσφατα ορκιζόταν ότι είναι ένα από τα πολύ κοντινά του άτομα,ότι τον ξέρει πραγματικά καλά,ότι ποτέ δεν θα...

Και μετά σκεφτόμουν και άρχισα να παρατηρώ ΠΟΣΟ διαφορετικοί είμαστε ΟΛΟΙ,ένας-ένας ξεχωριστά.

Τόσα διαφορετικά μυαλά,τόσες διαφορετικές καρδιές,τόσες διαφορετικές πορείες,τόσες παντελώς διαφορετικές προοπτικές.

Να βρεις την "αντίστοιχη" πλευρά του εαυτού σου κάπου,στην οποιαδήποτε ανθρώπινη σχέση,μάλλον αδύνατον.Είπαμε,είσαι ξεχωριστή και ξεχωριστός.Μοναδική και μοναδικός.

Ξέρεις όμως τι είναι ωραίο να βρίσκεις σε σχέση με τις σχέσεις σου,που θα καλύψει τις όποιες διαφορές που θα...ταράζουν τα νερά σου?

Σεβασμό.
Αυτό να αναζητάς.
Να σέβεσαι και να σε σέβονται.
Να εκτιμάς και να σε εκτιμάνε.
Να λες και να εισπράττεις ένα ευχαριστώ.

***

 Τελευταία συνειδητοποιώ ότι με εκπλήσσουν πράγματα και λέξεις που ποτέ ξανά δεν πίστεψα στη βαρύτητα και την αξία τους.Ω ναι,θυμάμαι καλά τον εαυτό μου να θεωρεί λέξεις δεδομένες ή μάλλον συνηθισμένες, να μην τις ξεστομίζω ποτέ γιατί πάλι ντρεπόμουν κατά κάποιο τρόπο,πίστευα ότι οι άλλοι δεν θα τις πάρουν στα σοβαρά γιατί κι εγώ ένιωθα λίγο άβολα να τις ακούω,να τις πιστέψω.

Να,οι παραπάνω λέξεις υπήρξαν κάποιες από αυτές που "ντρεπόμουν" να ξεστομίζω/ακούω/καταγράφω.

Τώρα,δεν θα μπορούσα να τις εννοώ περισσότερο,να πιστέψω στο νόημά τους περισσότερο.

Tώρα που αρχίζω να καταλαβαίνω ότι το να επιμένει κάποιος στη ζωή του να μην αλλάξει κάποια δεδομένα της,ακριβώς γιατί τα θεωρούσε δεδομένα είναι πολύ μα πολύ λάθος.

Όχι,δεν είναι κακό να φτάσεις στο σημείο εκείνου του "ξεκαθαρίσματος" των ανθρώπων στη ζωή σου,όταν πια σιγουρεύεσαι πως αυτά που λέγαμε παραπάνω περί σεβασμού και εκτίμησης (να το βράσω το ευχαριστώ) έχουν πάει προ πολλού περίπατο.

Και κάπου εκεί το τέλος είναι αναπόφευκτο.Δύσκολο,μα αναπόφευκτο,όση υπομονή κι αν κάνεις.
Και πρέπει να το συνηθίσεις.Και αυτό και όλη την αδικία,την πικρία και την προδοσία.
Και μετά να καταλάβεις γιατί την επί δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια φίλη σου δεν θα την πειράζει και τόσο πολύ αυτό το τέλος.

***

 Και τώρα κοιτάς ποιοι έμειναν.

Ναι,υπήρχαν από πριν.

Ναι,τους σέβεσαι και σε σέβονται.

Όλα ασφαλή.

Σ'αυτούς λοιπόν τους ανθρώπους,που δεν είναι πολλοί,μη φανταστείτε,στην οικογένειά μου και στις τρεις καλές μου φίλες, θέλω να πω πως σας αγαπώ πολύ και σας ευχαριστώ άλλο τόσο για όλα.Ακούγεται λίγο γενικό,μέσα μου όμως το προσδιορίζω ακριβέστατα και μού αρκεί για τώρα.Μην το ξεχνάτε.

Κι σ'έναν συγκεκριμένο άνθρωπο...

Όλα θα πάνε καλά.

Πάρε μία μία λέξη.Τις εννοώ.

Μπράβο σου!Σε θαυμάζω στ'αλήθεια.

***

Inspire Someone Today,19 Jul.

The one about my lost friend.

Καταλαβαίνω ότι για ακόμα μια φορά νιώθεις μόνη και πως κανείς δεν μπορεί να σε καταλάβει,μόνο εσύ.

Ναι συμφωνώ.Όσο κι αν σταθώ στο πλευρό σου,όσα χρόνια και να σε αφήνω να μου μιλάς για να ξεσπάσεις δεν θα σε καταλάβω ποτέ απόλυτα.Κανείς δεν μπορεί να μπει στο μυαλό του άλλου,να βιώσει τι αισθάνεται.Είναι φύσει αδύνατον,όσο κι αν το θέλει,όσο κι αν σ'αγαπάει!!

...

Για το Θεό,ΣΤΑΜΑΤΑ!!!

...

Μην πας παρακάτω.
Έχασες ήδη αρκετά χρόνια περιμένοντας και κάνοντας υποχωρήσεις για τους πάντες. ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ,κάνε κάτι για 'σένα. Ίσως το μετανιώσεις.

ΔΕΝ ΣΟΥ ΑΞΙΖΕΙ.
Κάτι παραπάνω θα ξέρω από εσένα.
Άκουσε λίγο πιο προσεχτικά τους γύρω σου.
ΑΥΤΟΙ θέλουν το καλό σου.

Inspire Someone Today,29 Jul.

I had a dream my life could be...

Έχετε σκεφτεί ποτέ πόσο μίζερη θα ήταν/είναι οι ζωές μας τη στιγμή που σταματάμε να ονειρευόμαστε,να θέτουμε στόχους? 

Νομίζω ναι,την έχω δει αυτή τη θλίψη κάπου..

Inspire Someone Today,10 Oct.

Back To Youth.

Εύχομαι να συνέλθεις.
Εύχομαι να το δω.

Inspire Someone Today,08 Nov.

Let it go.

Eύχομαι να συνέλθεις.

Μα δεν θα το δω.

Καλή τύχη.

Λέιλα.

Let it go.
Breathe.