I'll fly like a cannonball

Νομίζω έχω πει αρκετές φορές στις φίλες μου πως καμιά φορά αισθάνομαι λίγο..."ενοχικά" όταν γράφω πιο προσωπικά σ αυτό εδώ το blog (*αμάν ρε Λέιλα!!!*),όμως σκέφτομαι πως θα ήθελα μετά από χρόνια να ξαναγυρίσω εδώ και να δω τι με απασχολούσε κάποτε,οπότε το βλέπω κάτι σαν...το ημερολόγιο που βαριέμαι φρικτά να γράφω στην πραγματικότητα.

Κι αν κρατούσα ημερολόγιο,σίγουρα θα θα έγραφα κάτι παραπάνω για τη σημερινή ημέρα.Ή γι'αυτές που θα έρθουν...

Αγαπητό μου...blog,

έρχονται υποθέτω κάποιες στιγμές στις ζωές 

μας που οι καταστάσεις σε ξεπερνάνε και πρέπει πια να πάρεις μια απόφαση που ενίοτε ταυτίζεται και μ'ένα ρίσκο.Ή περισσότερα.

Είναι εκείνες οι στιγμές που νομίζεις ότι χάνεις το μυαλό σου,ότι έχεις χάσει πια κάθε δύναμη να αντιμετωπίσεις το οτιδήποτε.Συνειδητοποιείς πόσο δύσκολο είναι να βρεις τη δύναμη μέσα στην αδυναμία σου για να αντιμετωπίσεις ακριβώς αυτή την αδυναμία?

What?

I was scared to death I was losing my mind
Break down
                                             I couldn’t close my eyes I was pacing all night    

Kαι τι στο καλό κάνεις όταν αυτό που σε κάνει αδύναμη,δεν υφίσταται? Όταν το μόνο που σε κυνηγάει-αποδυναμώνει είναι τα φαντάσματα του παρελθόντος σου? Όταν τρέμεις να ανοίξεις την πόρτα του σπιτιού σου? Όταν δεν μπορείς να χαρείς μια βόλτα με τις φίλες σου?

*Το αριστερό σου χέρι και πόδι είμαι εγώ,και το δεξί σου η...*

Ο φόβος είναι η πιο σκοτεινή και αόρατη δύναμη μέσα μας.Μπορεί να σε καταστρέψει στο δευτερόλεπτο.Μπορεί να σε μεταστρέψει σ'έναν άλλον άνθρωπο,κι εκεί να σε δω να αντιμετωπίζεις την απορία εκείνων που έχουν συνηθίσει την άλλη σου πλευρά,τη φωτεινή.Τι να τους απαντήσεις στο "μα δεν ήσουν εσύ!!"?

Και μαζί με όλους τους άλλους,πρέπει κι εσύ να συνηθίσεις αυτή την όψη του εαυτού σου.Τη φοβισμένη.Τη στοιχειωμένη.

Μέσα στο σπίτι μου,έχω ένα τεράστιο παράδειγμα δύναμης και....Ω,είναι λίγες και μικρές οι λέξεις (ναι,αυτή τη φορά είμαι σίγουρη,είναι ΜΙΚΡΕΣ) για να περιγράψω την αντοχή της μαμάς μου,που στο τέλος της ημέρας,ΚΑΘΕ ΜΕΡΑΣ,θα ακούσεις να σου λέει "δεν πειράζει.Εμπόδιο κι αυτό,τι να γίνει?Μη φοβάσαι.Έχουμε ο ένας τον άλλο εδώ μέσα" και άλλα τέτοια που με κάνουν να σκέφτομαι "όχου,δε γίνεται να μην την καταβάλλει.Δεν γίνεται να αντέχει κι άλλα!".

Να δεις που μάλλον δεν της πήρα πολλά σ'αυτή τη στάση ζωής,στεναχωριέμαι και τρομάζω εύκολα.Το δείχνω άσχημα.Τις περισσότερες φορές μου βγαίνει σε επιθετικότητα και άρνηση.

Τους τελευταίους μήνες προσπαθώ μόνο να το αλλάξω αυτό.Και νομίζω τα έχω καταφέρει.

Θέλω να τους αγαπήσω τους φόβους μου.Να αποδεχθώ τα φαντάσματά μου.Με συμφέρει να το κάνω.Είναι μέρος του εαυτού μου και όλοι μας έχουμε σίγουρα έχουμε κι ένα δεύτερο,σκοτεινό,στοιχειωμένο,παγωμένο "εγώ".Καμιά φορά σκέφτομαι ότι έτσι συμβιβάζομαι,ότι κατά κάποιον τρόπο σκεπάζω τα προβλήματά μου.Δεν ξέρω,δεν μπορώ να ξέρω.Μπορεί να κάνω λάθος.Πάντως σίγουρα δεν είναι μεγαλύτερο από αυτά που έκανα κάποιους μήνες πριν,τότε που με νικούσαν καθαρά και αμαχητί.

*Να νικάς*

Freedom
I let go of fear and the peace came quickly
Freedom
I was in the dark and then it hit me
I chose suffering and pain in the falling rain
I know, I gotta get out into the world again

Καμιά φορά όμως,τα φαντάσματά σου παίρνουν και φυσική υπόσταση και μορφή.Σε κυνηγάνε.Σε ακολουθούν.Είναι πραγματικά.Είναι επικίνδυνα.Απειλούν εσένα και ό,τι έχεις στη ζωή σου.Τότε δεν μπορείς ούτε βαθιά ανάσα να πάρεις,ούτε να χαμογελάσεις στον πανικό σου.Αυτή τη φορά δεν τον προκάλεσες εσύ.Αυτή τη φορά δεν έχεις να παλέψεις με κάτι άυλο.Αυτή είναι η φορά που πρέπει να πάρεις μεγάλες αποφάσεις.

*Ωφείλεις η δύναμη της θέλησης σου να είναι ισχυρότερη από τη δύναμη της ανασφάλειας και του φόβου σου*

Έξω βρέχει,η αδερφή μου διαβάζει,στο σαλόνι έχει κόσμο,όπως συνήθως.Είναι ωραίο να επιστρέφεις στο σπίτι.Είναι όμορφο το Ηράκλειο.Έχει μυρωδιές και αναμνήσεις.Έχει το σχολείο μου,έχει τις αγαπημένες μου γεύσεις,έχει το παγκάκι στην πλατεία που τόσα και τόσα έχει ακούσει,έχει γέλια και κλάματα,αποτυχίες και επιτυχίες.Έχει χρόνια πολλά να μου διηγηθεί.Έχει όμως και την πηγή της πιο σκοτεινής γωνιάς του μυαλού μου.Είναι και θα είναι πάντα το σπίτι μου,μα ταυτόχρονα και η φυλακή μου.

Αυτή τη φορά όταν προσγειώθηκε το αεροπλάνο από τη Θεσσαλονίκη στο Ν.Καζαντζάκης δεν έκλαψα.Όταν βγήκα έξω δεν μύρισα θάλασσα.Όταν ήμουν στο αυτοκίνητο το μόνο που ειπα ήταν "γιατί τόσο σκοτάδι?".Στο κέντρο ένιωσα μόνο ερημιά και λίγα καρδιοχτύπια. 

Λυπήθηκα.

Και θα λυπηθώ ακόμα πιο πολύ όταν έρθει η ώρα του οριστικού αποχαιρετισμού.Γιατί θα χάσω πολλά.Αλλά θα κερδίσω κάτι πολύ σπουδαίο.Όχι μόνο για εμένα,αλλά για τους πιο πιο πιο πιο σπουδαίους και αναντικατάστατους ανθρώπους στη ζωή μου.Είναι όμορφη η ηρεμία.

But I won’t hide inside
I gotta get out, gotta get out
Gotta get out, gotta get out
Lonely inside and light the fuse
Light it now, light it now, light it now

*Μια καινούργια αρχή*

*Και για'μένα,μια νέα αρχή*

*Ανακούφιση.Ασφάλεια.*

*Τα πάντα.*

Νιώθω ευγνώμων και υπερήφανη σήμερα.
Γιατί αξίζει να παίρνεις κάθε ρίσκο,να είσαι έτοιμος και δυνατός να αντιμετωπίσεις κάθε δυσκολία,αρκεί να είσαι συνειδητοποιημένος ότι το κάνεις για το δικό σου καλό,για την ευτυχία τη δική σου για όσων αγαπάς.Για να ζήσεις όπως έχεις ονειρευτεί.Ελεύθερος και αποδεσμευμένος από το παρελθόν σου,ακόμα και αν η έσχατη λύση είναι να τρέξεις όσο πιο μακριά γίνεται.Αυτό,ξέρεις, δεν είναι δειλία.Είναι μια δύναμη που στη βάση της κρύβει μόνο αγάπη.Και αυτή η δύναμη είναι μεγαλύτερη από το κακό που σε κυριεύει.Αυτή νικάει.ΕΣΥ νικάς.

*Να νικάς πάντα.*

And now I will start living today
Today, today I close the door
I got this new beginning and I will fly
I’ll fly like a cannonball
Like a cannonball
Like a cannonball
I’ll fly, I’ll fly, I’ll fly like a cannonball

xoxo.

Λέιλα.