Πολλές φορές έχω πιάσει τον εαυτό μου να χαζεύει τους γεράκους και τις γριούλες στις στάσεις της Θεσσαλονίκης (την ίδια στιγμή που θαυμάζω το κουράγιο τους όταν κάνουν το βήμα να μπουν στο ως συνήθως γεμάτο λεωφορείο,όταν εγώ απλά το αρνούμαι!!).
Και τους χαίρομαι πολύ.
Ως επί το πλείστον προσεγμένοι,ευγενικοί,πάντα θα έχουν μια ιστορία να σου πουν.Είμαι σίγουρη γι'αυτό!
Σκέφτεστε πόσα πολλά έχουν περάσει στη ζωή τους? Πόσο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ χαμό και πόνο μπορεί να έχουν βιώσει.Όχι,όχι σαν αυτόν που περιγράφει σήμερα ένα δεκαεννιάχρονο.
Και χαμογελούν ξανά.
Μια φορά η γιαγιά μου μού είχε πει ότι δεν την νοιάζει ο θάνατος ούτε τον φοβάται.Γιατί η αλήθεια είναι πώς έχει ζήσει όμορφα και γεμάτα.Πέρασαν γρήγορα υποθέτω τα χρόνια,όμως όμορφα.Και ακόμα...Ο παππούς μου πάλι ισχυρίζεται ότι μόλις έκλεισε τα 23.Και τον πιστεύω.*Ειδικά όταν περπατάει πιο γρήγορα από εμένα και κουβαλάει με τα κιλά τις πατάτες!*
Αυτό που μετράει στο τέλος της ημέρας όμως είναι ότι έχουν ένα σωρό αναμνήσεις,και μια βαλίτσα φωτογραφίες να σου δείξουν.Από τους δικούς τους παππούδες μέχρι και τη δική σου πρώτη συναυλία στο πιάνο.Και πολλές,πολλές,πολλές ιστορίες.
Εσύ? Εσύ τι θα έχεις να λες στα εγγόνια σου?
Φρόντισέ το λίγο.
Κάπου εδώ υποθέτω πρέπει να σας δείξω τις εικόνες που με ενέπνευσαν αλλά να με συγχωρεί η χάρη σας δεν πολυκατάλαβα ποιος είναι αυτός που τις δημιούργησε,μπορεί να μην είναι και κάποιος συγκεκριμένος.Μια φορά είναι από το GifCraft website.
Δεν έχει,όμως, πολλή σημασία για εμένα απόψε.
Σημασία μπορεί (μπορεί) να έχουν τα χρόνια που χαραμίζεις βουτηγμένη στη θλίψη σου,οι χαμένες ευκαιρίες που πάνε κι έρχονται,οι άνθρωποι που χάνεις από τη ζωή σου και δεν το έχεις καταλάβει ακόμα(γιατί μιλάω γι'αυτούς που ανησύχησαν για εσένα,που σε ήθελαν κοντά τους κι εσύ δεν ήσουν και όχι γι'αυτούς που απλά σε λυπούνται).
Εύχομαι να συνέλθεις.
Εύχομαι να το δω.
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις.
Και τους χαίρομαι πολύ.
Ως επί το πλείστον προσεγμένοι,ευγενικοί,πάντα θα έχουν μια ιστορία να σου πουν.Είμαι σίγουρη γι'αυτό!
Σκέφτεστε πόσα πολλά έχουν περάσει στη ζωή τους? Πόσο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ χαμό και πόνο μπορεί να έχουν βιώσει.Όχι,όχι σαν αυτόν που περιγράφει σήμερα ένα δεκαεννιάχρονο.
Και χαμογελούν ξανά.
Μια φορά η γιαγιά μου μού είχε πει ότι δεν την νοιάζει ο θάνατος ούτε τον φοβάται.Γιατί η αλήθεια είναι πώς έχει ζήσει όμορφα και γεμάτα.Πέρασαν γρήγορα υποθέτω τα χρόνια,όμως όμορφα.Και ακόμα...Ο παππούς μου πάλι ισχυρίζεται ότι μόλις έκλεισε τα 23.Και τον πιστεύω.*Ειδικά όταν περπατάει πιο γρήγορα από εμένα και κουβαλάει με τα κιλά τις πατάτες!*
Αυτό που μετράει στο τέλος της ημέρας όμως είναι ότι έχουν ένα σωρό αναμνήσεις,και μια βαλίτσα φωτογραφίες να σου δείξουν.Από τους δικούς τους παππούδες μέχρι και τη δική σου πρώτη συναυλία στο πιάνο.Και πολλές,πολλές,πολλές ιστορίες.
Εσύ? Εσύ τι θα έχεις να λες στα εγγόνια σου?
Φρόντισέ το λίγο.
Κάπου εδώ υποθέτω πρέπει να σας δείξω τις εικόνες που με ενέπνευσαν αλλά να με συγχωρεί η χάρη σας δεν πολυκατάλαβα ποιος είναι αυτός που τις δημιούργησε,μπορεί να μην είναι και κάποιος συγκεκριμένος.Μια φορά είναι από το GifCraft website.
Δεν έχει,όμως, πολλή σημασία για εμένα απόψε.
Σημασία μπορεί (μπορεί) να έχουν τα χρόνια που χαραμίζεις βουτηγμένη στη θλίψη σου,οι χαμένες ευκαιρίες που πάνε κι έρχονται,οι άνθρωποι που χάνεις από τη ζωή σου και δεν το έχεις καταλάβει ακόμα(γιατί μιλάω γι'αυτούς που ανησύχησαν για εσένα,που σε ήθελαν κοντά τους κι εσύ δεν ήσουν και όχι γι'αυτούς που απλά σε λυπούνται).
Εύχομαι να συνέλθεις.
Εύχομαι να το δω.
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις.
Ουφ!
Εντάξει,τώρα θα σας τις δείξω.
Leila.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου