O σωστός αποχαιρετισμός στο καλοκαίρι που φεύγει.
Στο καλοκαίρι που δεν θα μπορούσε να με εμπνεύσει περισσότερο.
Never can say goodbye.
Πάντα ήμουν εκείνο το άτομο που σημείωνε στην ατζέντα του το παραμικρό.Κάθε φορά που κανόνιζα το οτιδήποτε η πρώτη μου δουλειά ήταν να το καταγράψω και όταν επέστρεφα σπίτι να γράψω ό,τι έγινε τη μέρα που πέρασε,μη τυχόν και μου κλέψει κανείς καμιά ανάμνηση.
Αυτό το κόλλημα το είχα πάντοτε εκτός από φέτος,και οι μόνες ημερομηνίες που θυμάμαι καλά είναι αυτές των πτήσεων μου.Ηράκλειο-Θεσσαλονίκη,Θεσσαλονίκη-Ηράκλειο...
Δεν ήθελα να καταλαβαίνω πότε και πώς περνάνε οι μέρες.Η αντίστροφη όμως μέτρηση γίνεται πάντα μέσα μου τόσο ασύνειδα! (damn!)
3 μέρες λοιπόν έμειναν ακόμα μέχρι να φύγω για τη Θεσσαλονίκη.
Έμεινα στο Ηράκλειο για 2,5 μήνες και το ορκίζομαι δεν κατάλαβα ούτε στο τόσο πότε πέρασαν.Δεν μπορούσα να φανταστώ ποτέ πως το "σαν χθες δεν ήταν που..." θα μπορούσε να είναι μέσα μου τόσο έντονο...
Το καλοκαίρι του 2013 ξεκίνησε εκεί ακριβώς που τέλειωσε αυτό του 2012.
Αεροδρόμιο Μακεδονία,22 Ιουνίου 2013 και η αδερφή μου καταφθάνει στη Θεσσαλονίκη,όπου περάσαμε μαζί 4 υπέροχες μέρες,γεμάτες φαγητό και ξεγνοιασιά,όπως τότε,που δεν ανησυχούσαμε για τίποτα,έστω κι από άγνοια.
26 Ιουνίου 2013,ίδιο μέρος.
Σε μία ώρα θα ήμουν σπίτι.
Σπίτι!!
Για τόσο καιρό.
Ηρεμία και ξεκούραση.
Για τόσο καιρό.
Στο σπίτι μου.
Ήσυχη.
Για τόσο καιρό.
Όλα ήταν έτοιμα,όλοι ήταν εκεί.
Και κάπως έτσι υπήρξε η αυλή μας ΚΑΙ γι'αυτό το καλοκαίρι.Γεμάτη,έως αργά!Φαγητό,γέλια,ιστορίες,συγκινήσεις,μπουγέλα.
Δυο μέρες αργότερα συνάντησα μια τόσο αγαπημένη φίλη μου,που είχα να δω περίπου εφτά μήνες.*Δεν χρειάζονται συστάσεις.Την γνωρίζετε την Ιρέν!*Ξέρετε,αυτές οι σφιχτές αγκαλιές επανασύνδεσης και αυτά τα δημόσια κλάματα σε καφετέριες είναι όσα γεμίζουν το δικό μου καλοκαίρι.(εντάξει,λίγο τρελή!)
Αργήσαμε λίγο αλλά εκεί,κάπου στα μέσα του Ιούλη,ήμασταν όλες στην έδρα μας!
Και ήταν ένα πολύ γεμάτο καλοκαίρι!
Φάγαμε,φάγαμε και ξαναφάγαμε!(από την Κρήτη είμαστε βρε αδερφέ!) Kαι τα φαγοπότια μας είναι γνωστά πια!
Και αυτό.
.jpg)
Άλλο highlight...Παρακολουθήσαμε έναν αγώνα της εθνικής ομάδας του μπάσκετ ενάντια στη Φλώριντα! (δεν είναι αναγκαίο να αναφέρω ότι νικήσαμε,έτσι?)
Α!Και φυσικά κλείσαμε τα 80!
Γιατί τι είναι τα 80?
Τέσσερις φορές το 20!
Έτσι νιώθει ο παππούς μου.
Έτσι είναι!
Ε είμαι σπιτόγατος!!
Και τις ομορφότερες στιγμές τις είχα στο δωμάτιο μου,που τόσο μου είχε λείψει.Εκεί έχει ηρεμία.Έχει μυρωδιά.Έχει ασφάλεια.Έχει αδερφή.Μέχρι αργά.
Αυτό το καλοκαίρι κάναμε μαζί όλα όσα μας αρέσουν και συνειδητοποιήσαμε ότι πλέον,τώρα που μεγαλώσαμε λιγουλάκι,μοιάζουμε τόσο πολύ!Μα τόσο πολύ!Πρόκειται για την απόλυτη ταύτιση.Είμαι στο μυαλό της και είναι στο μυαλό μου.Για πάντα.Αυτό το "για πάντα" υπάρχει και είναι και το μεγαλύτερο!
Λίγο πριν ξεκινήσει αυτό το καλοκαίρι έδωσα στον εαυτό μου μια υπόσχεση..Να είναι ήρεμο.Για 'μένα.
Και τα κατάφερα.
Πολλές φορές,όταν συναντούσαμε κάποιον γνωστό,μας ρωτούσαν πώς περνούσαμε το καλοκαίρι.
Όλες μας απαντούσαμε το ίδιο..."Ήρεμα!"
Εγώ,όμως,ήμουν ευτυχισμένη γι'αυτό.
Γιατί αυτό έχω ανάγκη.Γιατί τα δικά μου όρια βρίσκονται εκεί.
Ίσως είμαι ο πιο ξενέρωτος άνθρωπος,που μπορεί να γνωρίσετε.(Νομίζω σας το έχω ξαναπεί αυτό!)
Ποτέ δεν θα τρελαθώ να πάω στη θάλασσα,δεν υπάρχει περίπτωση να με δείτε σε club (ίου!),ούτε να ξεφαντώνω μέχρι πρωίας.Και δεν ξέρετε πόσο μ'αρέσει αυτό.
Αυτό το καλοκαίρι λοιπόν,ήταν ήρεμα όμορφο και τόσο όμορφα ήρεμο.Καμιά έλλειψη,κανένα παράπονο.Είχα όλα όσα ήθελα.
Στο καλοκαίρι που δεν θα μπορούσε να με εμπνεύσει περισσότερο.
Never can say goodbye.
Πάντα ήμουν εκείνο το άτομο που σημείωνε στην ατζέντα του το παραμικρό.Κάθε φορά που κανόνιζα το οτιδήποτε η πρώτη μου δουλειά ήταν να το καταγράψω και όταν επέστρεφα σπίτι να γράψω ό,τι έγινε τη μέρα που πέρασε,μη τυχόν και μου κλέψει κανείς καμιά ανάμνηση.
Αυτό το κόλλημα το είχα πάντοτε εκτός από φέτος,και οι μόνες ημερομηνίες που θυμάμαι καλά είναι αυτές των πτήσεων μου.Ηράκλειο-Θεσσαλονίκη,Θεσσαλονίκη-Ηράκλειο...
Δεν ήθελα να καταλαβαίνω πότε και πώς περνάνε οι μέρες.Η αντίστροφη όμως μέτρηση γίνεται πάντα μέσα μου τόσο ασύνειδα! (damn!)
3 μέρες λοιπόν έμειναν ακόμα μέχρι να φύγω για τη Θεσσαλονίκη.
Έμεινα στο Ηράκλειο για 2,5 μήνες και το ορκίζομαι δεν κατάλαβα ούτε στο τόσο πότε πέρασαν.Δεν μπορούσα να φανταστώ ποτέ πως το "σαν χθες δεν ήταν που..." θα μπορούσε να είναι μέσα μου τόσο έντονο...
Το καλοκαίρι του 2013 ξεκίνησε εκεί ακριβώς που τέλειωσε αυτό του 2012.
Αεροδρόμιο Μακεδονία,22 Ιουνίου 2013 και η αδερφή μου καταφθάνει στη Θεσσαλονίκη,όπου περάσαμε μαζί 4 υπέροχες μέρες,γεμάτες φαγητό και ξεγνοιασιά,όπως τότε,που δεν ανησυχούσαμε για τίποτα,έστω κι από άγνοια.
26 Ιουνίου 2013,ίδιο μέρος.
Σε μία ώρα θα ήμουν σπίτι.
Σπίτι!!
Για τόσο καιρό.
Ηρεμία και ξεκούραση.
Για τόσο καιρό.
Στο σπίτι μου.
Ήσυχη.
Για τόσο καιρό.
Όλα ήταν έτοιμα,όλοι ήταν εκεί.
Και κάπως έτσι υπήρξε η αυλή μας ΚΑΙ γι'αυτό το καλοκαίρι.Γεμάτη,έως αργά!Φαγητό,γέλια,ιστορίες,συγκινήσεις,μπουγέλα.
Δυο μέρες αργότερα συνάντησα μια τόσο αγαπημένη φίλη μου,που είχα να δω περίπου εφτά μήνες.*Δεν χρειάζονται συστάσεις.Την γνωρίζετε την Ιρέν!*Ξέρετε,αυτές οι σφιχτές αγκαλιές επανασύνδεσης και αυτά τα δημόσια κλάματα σε καφετέριες είναι όσα γεμίζουν το δικό μου καλοκαίρι.(εντάξει,λίγο τρελή!)
Αργήσαμε λίγο αλλά εκεί,κάπου στα μέσα του Ιούλη,ήμασταν όλες στην έδρα μας!
Και ήταν ένα πολύ γεμάτο καλοκαίρι!
Φάγαμε,φάγαμε και ξαναφάγαμε!(από την Κρήτη είμαστε βρε αδερφέ!) Kαι τα φαγοπότια μας είναι γνωστά πια!
Για την ακρίβεια δεν έχω ξαναφάει περισσότερα cupcakes!Μέχρι που κέρδισα και αυτό...
Ε κι επειδή είμαστε στην Κρήτη,δεν θα μπορούσε να λείπει ΑΥΤΟ..
Και αυτό.
Εργαστήκαμε όλες μαζί για τα tutorial του blog (το οποίο επίσης απέκτησα μέσα στο καλοκαίρι και το αγαπώ πολύ πολύ!) και το καταδιασκεδάσαμε!
.jpg)
Γιατί τι είναι τα 80?
Τέσσερις φορές το 20!
Έτσι νιώθει ο παππούς μου.
Έτσι είναι!
Ε είμαι σπιτόγατος!!
Και τις ομορφότερες στιγμές τις είχα στο δωμάτιο μου,που τόσο μου είχε λείψει.Εκεί έχει ηρεμία.Έχει μυρωδιά.Έχει ασφάλεια.Έχει αδερφή.Μέχρι αργά.
Αυτό το καλοκαίρι κάναμε μαζί όλα όσα μας αρέσουν και συνειδητοποιήσαμε ότι πλέον,τώρα που μεγαλώσαμε λιγουλάκι,μοιάζουμε τόσο πολύ!Μα τόσο πολύ!Πρόκειται για την απόλυτη ταύτιση.Είμαι στο μυαλό της και είναι στο μυαλό μου.Για πάντα.Αυτό το "για πάντα" υπάρχει και είναι και το μεγαλύτερο!
Και χωρίς να το καταλάβω,πλησίαζε το τέλος του Αυγούστου.Και αρχίσαμε τους αποχαιρετισμούς.Όπως πέρσυ. Μόνο που φέτος είμαστε όλες πιο συνειδητοποιημένες.Και πιο ήρεμες,στα σίγουρα!
Η Βίκυ έφυγε από την Πάτρα,εγκαταστάθηκε πια στην Αθήνα.Η Ιρέν έφυγε από τη Σουηδία και την Παρασκευή πετάει κυριολεκτικά και μεταφορικά για Bradford.(woohoo!!)
Δεν είμαι καλή στους αποχαιρετισμούς.
Έτοιμο το έχω το δάκρυ ρε παιδί μου!
Και κάπου εδώ καταλαβαίνω πως ευτυχώς για'μένα κάθε χρόνο πρέπει να το περνάω μόνο επί δύο γιατί οι υπόλοιπες είμαστε (Thanks,God!) στη Θεσσαλονίκη.
Και πάλι.
Από την άλλη,μετά τα κλάματα και τις σφιχτές (πάντα!) αγκαλιές είμαι ευτυχισμένη.Γιατί εμείς είμαστε σε θέση να πραγματοποιήσουμε τα όνειρά μας και να σπουδάσουμε! Οπότε δάκρυα δεν χωράνε τη στιγμή που η μία δεν ξεχνάει την άλλη,όντας στο πλευρό της και παραμένουμε η ίδια ισχυρή ομάδα...we-love! ;)
Και μόνο ευχές έχουν θέση εδώ πέρα! Ευχές για μια υπέροχη και ήρεμη ζωή,όπως και όπου την έχουμε ονειρευτεί! Καλή αρχή!! :)
*Ας μου τα θυμίσει αυτά κάποιος όταν θα αποχαιρετώ απόψε την Ιρέν*
Και τα κατάφερα.
Πολλές φορές,όταν συναντούσαμε κάποιον γνωστό,μας ρωτούσαν πώς περνούσαμε το καλοκαίρι.
Όλες μας απαντούσαμε το ίδιο..."Ήρεμα!"
Εγώ,όμως,ήμουν ευτυχισμένη γι'αυτό.
Γιατί αυτό έχω ανάγκη.Γιατί τα δικά μου όρια βρίσκονται εκεί.
Ίσως είμαι ο πιο ξενέρωτος άνθρωπος,που μπορεί να γνωρίσετε.(Νομίζω σας το έχω ξαναπεί αυτό!)
Ποτέ δεν θα τρελαθώ να πάω στη θάλασσα,δεν υπάρχει περίπτωση να με δείτε σε club (ίου!),ούτε να ξεφαντώνω μέχρι πρωίας.Και δεν ξέρετε πόσο μ'αρέσει αυτό.
Αυτό το καλοκαίρι λοιπόν,ήταν ήρεμα όμορφο και τόσο όμορφα ήρεμο.Καμιά έλλειψη,κανένα παράπονο.Είχα όλα όσα ήθελα.
Αυτό ήταν.
Αύριο βαλίτσες!
Πίσω στη Θεσσαλονίκη.
Δευτεροετής.Ακούγεται αστείο.Πώς πέρασε το πρώτο έτος?...
Και η αδερφή μου Λύκειο.Αυτό κι αν ακούγεται αστείο.
ΠΩΣ στο καλό αφήνει κανείς το σπίτι του?
Όσες φορές και να γίνει,όχι,ποτέ δεν θα μπορέσω να το κάνω.
Never can say goodbye.
xoxo
Leila.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου