Cool just for the summer?

Αυτό ήταν. Άλλο ένα καλοκαίρι έφτασε στο τέλος του. Με ανακούφιση το λεω,γιατί εμένα ΔΕΝ μ'αρέσουν τα καλοκαίρια. Και είμαι απο την Κρήτη. Βρίστε με.

Το φετινό καλοκαίρι όμως,όπως για παράδειγμα και αυτό του 2012, συγκαταλεγεται στη λιστα "δεν θα σε ξεχάσω". Κι εγώ σ'αυτή τη λίστα,μη φανταστείτε... δεν έχω ατέλειωτα πάρτυ και διακοπές. Έχω στιγμές "θυμάσαι τότε που...άλλαξες...?"

Θα κάνω κανονικό αφιέρωμα. Του αξίζει.

Γιατί ξεκίνησε έτσι.

Είχαμε αφίξεις.

Και σφιχτές αγκαλιές σε αεροδρόμια μετά απο ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ. Μόλις για έξι μέρες. Μα προλάβαμε. Δεν έφτασε ουτε για αστείο. Μα προλάβαμε να πούμε αρκετά,να κλείσουμε εκκρεμότητες μεταξύ μας που ο τελευταίος χρόνος που έφυγε αστραπιαία και η ταλαιπωρία της απόστασης δεν μας άφησε να πούμε κάποια πράγματα όπως θα έπρεπε. Και κυρίως προλάβαμε να νιώσουμε ότι ηταν σαν να μην πέρασε μια μέρα. Μετά το πρώτο σοκ της επανασύνδεσης,αυτό που κρατάς τη φίλη σου και τη ρωτάς διακόσιες φορες "καλά είσαι;",όλα ήταν σαν να μην ειχαμε χωρίσει ποτέ. Είμαστε τόσο διαφορετικές. Δεν ταιριάζουμε. Αυτό τείνουμε να σκεφτόμαστε κάθε φορά. Αυτό που δεν εχετε καταλάβει,γατάκια (ακου,άκου), και το έχει καταλάβει η ώριμη της τετράδας είναι ότι είμαστε παντελώς διαφορετικές επιφανειακά και τραγικά ίδιες εσωτερικά. Κι ας μου το παίζετε μάγκες. Κι ας σας το παίζω σπασίκλω.

Να σας γνωρίσω τις ΦΙΛΕΣ μου. (Κομπάζοντας)

Βίκυ (Αθήνα),Ιρέν (UK),Αντι (Θεσσαλονίκη,παρηγοριά)

*cheerstous*

Λίγες μέρες μετά πήραμε με Αντι και τη Ζιζέλ το ψιψίνι το αεροπλάνο και όπου φύγει. Το Ηράκλειο μας περίμενε (ουυ).
 ⊙αξίζει να σημειωθεί ότι η Αντι στο αεροπλάνο ήπιε πουμαρό. ⊙

ΚΑΙ ΝΑΙ.
Έφτασε η σημαντικότερη μέρα της ζωής μου.
Ένα χρόνο τη φανταζομουν και προετοιμαζόμουν γι'αυτην,τόσο όμορφη δεν την περίμενα! Έγινα νονά!!! Δεν ξέρω πώς μπορώ να περιγράψω κάτι τόσο βαθιά βιωματικό. Δεν ξέρω  πώς γίνεται να το αντιληφθεί  κανείς όταν δεν το ζήσει. Ούτε εγώ πίστευα ότι θα ένιωθα έτσι και ότι δυο μήνες μετά θα ήταν το ίδιο έντονα στη μνήμη μου οι στιγμές αυτές. 

Πρόκειται για την απόλυτη εσωτερική-πνευματική ένωση μ'ένα παιδί που τη στιγμή που το λαδώνεις παύει να είναι "ξένο".
Βασίλη,σ'ευχαριστώ για εκείνη τη μέρα.
Συγγνώμη για όλες τις στιγμες της ζωής σου που θα χάσω.

Μετά είχε τέτοια...

Το αδέρφι το τσούζει γιατί έχουμε πανελλήνιες φετος.

Συμπαράσταση.

Και τέτοια...

Καμιά ντροπή...

Και μετά πίσω στο χάος της Θεσσαλονίκης που πιστευα ότι μου έλειψε αλλά μετάνιωσα γι'άλλη μια φορά τη γρήγορη επιστροφή μου. Πτυχιακό forever. Not.

Και τώρα μείναμε εμείς κι εμείς.
Να παλεύουμε να βρούμε τις ισορροπίες ανάμεσα στο σωστό και στο λάθος,στο πρέπον,το δίκαιο και το...συμφέρον.
Πλέον όμως μας εμπιστεύομαι.
Έχουμε μάθει κανονικότατα πια να διαλέγουμε το χρώμα.

P.s.
Αν μπορείς να χαμογελάσεις πλατιά και ψεύτικα στην απογοήτευση και το θυμό σου,καντο. Θα περάσεις καλύτερα. Και ίσως τελικά σου βγει και σε καλό.

Το τραγούδι του καλοκαιριού.

Το quote του καλοκαιριού:

"Suffering is not enough. Life is both dreadful and wonderful...How can I smile when I am filled with so much sorrow? It is natural--you need to smile to your sorrow because you are more than your sorrow."

Καλό χειμώνα.

Xoxo

Leila.