Cool just for the summer?

Αυτό ήταν. Άλλο ένα καλοκαίρι έφτασε στο τέλος του. Με ανακούφιση το λεω,γιατί εμένα ΔΕΝ μ'αρέσουν τα καλοκαίρια. Και είμαι απο την Κρήτη. Βρίστε με.

Το φετινό καλοκαίρι όμως,όπως για παράδειγμα και αυτό του 2012, συγκαταλεγεται στη λιστα "δεν θα σε ξεχάσω". Κι εγώ σ'αυτή τη λίστα,μη φανταστείτε... δεν έχω ατέλειωτα πάρτυ και διακοπές. Έχω στιγμές "θυμάσαι τότε που...άλλαξες...?"

Θα κάνω κανονικό αφιέρωμα. Του αξίζει.

Γιατί ξεκίνησε έτσι.

Είχαμε αφίξεις.

Και σφιχτές αγκαλιές σε αεροδρόμια μετά απο ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ. Μόλις για έξι μέρες. Μα προλάβαμε. Δεν έφτασε ουτε για αστείο. Μα προλάβαμε να πούμε αρκετά,να κλείσουμε εκκρεμότητες μεταξύ μας που ο τελευταίος χρόνος που έφυγε αστραπιαία και η ταλαιπωρία της απόστασης δεν μας άφησε να πούμε κάποια πράγματα όπως θα έπρεπε. Και κυρίως προλάβαμε να νιώσουμε ότι ηταν σαν να μην πέρασε μια μέρα. Μετά το πρώτο σοκ της επανασύνδεσης,αυτό που κρατάς τη φίλη σου και τη ρωτάς διακόσιες φορες "καλά είσαι;",όλα ήταν σαν να μην ειχαμε χωρίσει ποτέ. Είμαστε τόσο διαφορετικές. Δεν ταιριάζουμε. Αυτό τείνουμε να σκεφτόμαστε κάθε φορά. Αυτό που δεν εχετε καταλάβει,γατάκια (ακου,άκου), και το έχει καταλάβει η ώριμη της τετράδας είναι ότι είμαστε παντελώς διαφορετικές επιφανειακά και τραγικά ίδιες εσωτερικά. Κι ας μου το παίζετε μάγκες. Κι ας σας το παίζω σπασίκλω.

Να σας γνωρίσω τις ΦΙΛΕΣ μου. (Κομπάζοντας)

Βίκυ (Αθήνα),Ιρέν (UK),Αντι (Θεσσαλονίκη,παρηγοριά)

*cheerstous*

Λίγες μέρες μετά πήραμε με Αντι και τη Ζιζέλ το ψιψίνι το αεροπλάνο και όπου φύγει. Το Ηράκλειο μας περίμενε (ουυ).
 ⊙αξίζει να σημειωθεί ότι η Αντι στο αεροπλάνο ήπιε πουμαρό. ⊙

ΚΑΙ ΝΑΙ.
Έφτασε η σημαντικότερη μέρα της ζωής μου.
Ένα χρόνο τη φανταζομουν και προετοιμαζόμουν γι'αυτην,τόσο όμορφη δεν την περίμενα! Έγινα νονά!!! Δεν ξέρω πώς μπορώ να περιγράψω κάτι τόσο βαθιά βιωματικό. Δεν ξέρω  πώς γίνεται να το αντιληφθεί  κανείς όταν δεν το ζήσει. Ούτε εγώ πίστευα ότι θα ένιωθα έτσι και ότι δυο μήνες μετά θα ήταν το ίδιο έντονα στη μνήμη μου οι στιγμές αυτές. 

Πρόκειται για την απόλυτη εσωτερική-πνευματική ένωση μ'ένα παιδί που τη στιγμή που το λαδώνεις παύει να είναι "ξένο".
Βασίλη,σ'ευχαριστώ για εκείνη τη μέρα.
Συγγνώμη για όλες τις στιγμες της ζωής σου που θα χάσω.

Μετά είχε τέτοια...

Το αδέρφι το τσούζει γιατί έχουμε πανελλήνιες φετος.

Συμπαράσταση.

Και τέτοια...

Καμιά ντροπή...

Και μετά πίσω στο χάος της Θεσσαλονίκης που πιστευα ότι μου έλειψε αλλά μετάνιωσα γι'άλλη μια φορά τη γρήγορη επιστροφή μου. Πτυχιακό forever. Not.

Και τώρα μείναμε εμείς κι εμείς.
Να παλεύουμε να βρούμε τις ισορροπίες ανάμεσα στο σωστό και στο λάθος,στο πρέπον,το δίκαιο και το...συμφέρον.
Πλέον όμως μας εμπιστεύομαι.
Έχουμε μάθει κανονικότατα πια να διαλέγουμε το χρώμα.

P.s.
Αν μπορείς να χαμογελάσεις πλατιά και ψεύτικα στην απογοήτευση και το θυμό σου,καντο. Θα περάσεις καλύτερα. Και ίσως τελικά σου βγει και σε καλό.

Το τραγούδι του καλοκαιριού.

Το quote του καλοκαιριού:

"Suffering is not enough. Life is both dreadful and wonderful...How can I smile when I am filled with so much sorrow? It is natural--you need to smile to your sorrow because you are more than your sorrow."

Καλό χειμώνα.

Xoxo

Leila. 

Kill and Run

 Είμαι εν δυνάμει (?) φιλόλογος.

Γνωρίζω πολύ καλά τη δύναμη των λέξεων και τη λύτρωση-εκτόνωση που μπορεί να επιφέρει ο γραπτός λόγος.

Την ίδια στιγμή όμως φοβάμαι ή μάλλον ντρέπομαι την έκφραση.

Συχνά δεν ξέρω γιατί.Πάντα έτσι νιώθω,όμως στο τέλος οι σκέψεις μου ξεπηδούσαν από το μυαλό μου εύκολα και με σωστή σειρά και καταγράφονταν με τρόπο που,ναι,με ανακούφιζαν.

Αυτή τη στιγμή νιώθω ότι έχω τόσα πολλά και διαφορετικά πράγματα να πω και να γράψω,που είναι στην πραγματικότητα αδύνατο να τα βάλω σε μια λογική αλληλουχία,ώστε να μπορούν να αποφέρουν τουλάχιστον κάποιο συμπέρασμα,ένα μήνυμα,κάποια κατάληξη. Και πιθανότατα γι'αυτό το λόγο έχω κάμποσα ποστ στα πρόχειρα,ποστ που δεν νομίζω να τολμήσω να ολοκληρώσω ποτέ,πόσο μάλλον να δημοσιεύσω.Ούτε τις συγκεκριμένες λέξεις ξέρω να θα καταφέρω να δημοσιεύσω.Γιατί να τις δημοσιεύσω?

Τις τελευταίες μέρες μού θύμισα κάτι από τον παλιό καταπιεστικό εαυτό μου.Μου απαγόρευσα να αντιδράσω,σε βαθμό που ένιωσα ότι θα εκραγώ.Μου απαγόρευσα και να εκραγώ.Ναι,σίγουρα αυτό το κομμάτι μου επανέκτησε λίγη από την παλιά του...δόξα.

Είναι τρομακτικά εύκολο να αγνοείς τα συναισθήματα πόνου/φόβου/απογοήτευσης/ανίας/θυμού/αγανάκτησης/απελπισίας. Και είναι ακόμα πιο εύκολο να μιλάς γι'αυτά εξ αποστάσεως,όταν δηλαδή νομίζεις ή έχεις πείσει τον εαυτό σου πως εχεις πια απομακρυνθεί απο την όποια κατάσταση σου δημιουργούσε αυτά τα συναισθήματα.

{Πάντα αναρωτιόμουν γιατί τα λέμε ΣΥΝαισθήματα,αν δεν τα μοιραζόμαστε με κανένα ή αν κανένας άλλος δεν τα ενστερνίζεται,δεν συμμετέχει σε αυτά ή απλώς αδιαφορεί για αυτά-και για εσένα προφανώς-.Καταλήγω στο ότι ο όρος είναι έτσι μάλλον επειδή το ένα...αίσθημα φέρνει το άλλο.Αυτά είναι μαζί,είναι μια ομάδα,είναι ΣΥΝεργάτες και απέναντι εσύ.Ποιος ο εχθρός και ποιος το θύμα άγνωστο.}

Τι γίνεται όταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την  ίδια πληγή,υπό διαφορετικές συνθήκες,σε διαφορετικά πλαίσια? Και τι γίνεται όταν ξαναβρισκόμαστε εκτεθιμένοι μπροστά σε αυτήν,ενώ περήφανα έχουμε υπάρξει σίγουροι ότι την έχουμε επουλώσει? Ότι έχουμε σταθεί τυχεροί και κυρίως γενναίοι στο τέλος απέναντί της? Ότι έχουμε αποδεχτεί την παντοτινή ύπαρξή της,όντας όμως βέβαιοι ότι δεν θα βιώσουμε ξανά (ποτέ!) αυτό τον πραγματικών διαστάσεων οξύ πόνο της?

Tότε γίνεται συνειδητό ότι είμαστε τρομακτικά αδύναμοι τελικά,ότι αυτή η υποτιθέμενη ασπίδα προστασίας με την οποία ισχυριζόμαστε ότι έχουμε περιβάλλει τον εαυτό μας-ασπίδα που δημιουργήθηκε κι αυτή με τη σειρά της από την προηγούμενη εμπειρία μια επίπονης κατάστασης- είναι τόσο εύθραυστη όσο κι εμείς,όσο και τα συναισθήματά μας. Γιατί τελικά δεν υπάρχει θύμα και εχθρός.Όχι.Τελικά και τα συναισθήματά μας είναι θύματα των ανθρώπων κι εμείς είμαστε θύματα των συναισθημάτων μας.Χώρια και μαζί. Και όσα νομίζαμε ότι κατακτήσαμε θολώνουν ξανά.

Λογικά όμως πρόκειται για έναν ατέρμονα (και φαύλο) κύκλο.

Λογικά θα τα ξανακακτήσουμε.

Για λίγο.
κ.ο.κ.



xoxo
Leila.

Γι'αυτή τη μυρωδιά σου.

Τη δεύτερη Κυριακή του Μάη.
Στο αποκορύφωμα της Άνοιξης.
Μυρίζει ακόμα πιο όμορφα.

Εχθές σε ρώτησα πότε περίπου άρχισα να συνειδητοποιώ τη σημασία αυτής της ημέρας και μου είπες περίπου τα τελευταία 16 χρόνια.
Κι έτσι σκέφτηκα να γράψω 16(+1) λόγους για τους οποίους εσύ,μανούλα,γεννήθηκες να γιορτάζεις αυτή τη μέρα.aka γιατί είσαι η πιο ξεχωριστή μαμά σ'αυτή τη γη.

1. Γι'αυτήν ακριβώς τη μυρωδιά σου.
2. Για τα πρωινά που με φωνάζεις μόλις ξυπνήσεις για τις πρώτες αγκαλιές.
3. Για όλες τις αγκαλιές του 24ώρου. Και είναι ΠΟΛΛΕΣ!
4. Γιατί ανησυχείς και προνοείς για τα πάντα.Από το πιο μικρό και ασήμαντο γεγονός μέχρι και τη στιγμή που θα μας δεις όντως λυγισμένες.
5. Γιατί όμως εκείνες τις στιγμές είσαι ψύχραιμη,γαλήνια και πάντα,γεμάτη αγάπη και κατανόηση,μας λες "πάμε να ξαπλώσουμε λίγο στης μαμάς?".
6. Γιατί όταν λες ότι θα έκανες τα πάντα για εμάς το εννοείς στο έπακρο. Βλ.μόνο εσύ θα μετακόμιζες στην άλλη άκρη χώρας για να είμαστε εμείς ήρεμες,χωρίς να σκεφτείς καθόλου τον εαυτό σου.
7. Γιατί κάνεις αυτό το λάθος.Βάζεις τον εαυτό σου πάντα σε δεύτερη μοίρα.Θυσιάζεις τα πάντα χωρίς,όχι μόνο να εκφράσεις,αλλά και να αισθανθείς το παράπονο.
8. Γιατί κι όταν όλα μα όλα πάνε στραβά είναι άπειρες οι φορές που σε θυμάμαι βουρκωμένη μα χαμογελαστή,να πνίγεις κάτι μέσα σου και να λες "δεν πειράζει!".
9. Για όλη αυτήν την υπομονή που σε έχει τοποθετήσει σε ηρωικές διαστάσεις στα μάτια μας.
10. Μα πάνω απ'όλα,πιο πολύ από την υπομονή,αυτή σου η ελπίδα,μαμά.Αυτή τη ελπίδα και η επιμονή που σου δίνουν τόση δύναμη,κάνοντάς με να απορώ πώς γίνεται να μη νευριάζεις και να μην αγανακτείς και να μην απογοητεύεσαι όταν δεν παίρνεις πια αυτό που σου αξίζει.
11. Και μετά,με δυσκολία βέβαια,αντιλαμβάνομαι το γιατί.Γιατί είσαι ο πιο αισιόδοξος και ο πιο αγαθός άνθρωπος που γνωρίζω.Γιατί αυτό το γέλιο σου και την ευγένια σου (και τη ραδιοφωνική σου ομίλια :P) δεν έχει υπάρξει άνθρωπος που να μην το έχει συμπαθήσει/αγαπήσει/φθονήσει.
12. Γιατί μέχρι σήμερα ακούραστα μας λες ιστορίες απ'όταν ήμαστε μωρά."Σαν χθες το θυμάσαι...".
13. Γιατί τότε ενώ δεν σε τυρρανούσαμε,εσύ σήμερα είσαι το ίδιο τρυφερή.Και είμαι σίγουρη γιατί ΔΕΝ γίνεται να έχεις υπάρξει ποτέ πιο τρυφερή.
14. Γιατί είμαστε με όλη τη σημασία της έννοιας φίλες!
15. Γιατί,μανούλα,μην ανησυχείς.Δεν θα μπορούσες να έχεις κάνει καλύτερη δουλειά.Μας μεγάλωσες κάτι παραπάνω από σωστά.
16. Γιατί με κάνεις να θέλω να σου μοιάσω.Δύσκολο.Πολύ

Μην κλαις μωρέ μαμά.

Κι επειδή το βαρύναμε πολύ,σου έχω κι έναν έξτρα λόγο...

+Για την κοτόπιτα και το κέικ σου ρε μαμααααα!

Χρόνια πολλά,μανούλα!

Σε λατρεύουμε!

χοχο

Leila

You're f***ing perfect.

Πριν δείτε το παρακάτω βίντεο θυμηθείτε και αυτό.

Αφού δείτε αυτό το βίντεο πάρτε το χρόνο σας και ορίστε το πότε θα φτάσετε στο στάδιο της αποδοχής.Είσαι όμορφη.Κλισέ.Αλλά αλήθεια.Είσαι όμορφη.

xoxo

Leila

Πανεύκολο scrub σώματος.

Εμένα τα χέρια μου ΔΕΕΕΝ πιάνουν.
Μπορώ να κάθομαι με τις ώρες στο λάπτοπ και να βλέπω diy θέματα,αλλά μετά απογοητεύομαι γιατί σκέφτομαι:
α.σιγά μη το πετύχω και μου βγει έτσι
β.και που να το βρω ρε φίλε το πράσινο φύκι σε σκόνη?

Την προηγούμενη εβδομάδα όμως είχα το πάρτυ γεννεθλίων μου και ήθελα να δώσω στις φίλες μου κάτι που να είχα φτιάξει εγώ!
Αρχικά σκέφτηκα να τους κάνω lip balm.
(Δεν είναι τραγικά δύσκολο,όμως πρέπει λέει να λιώσεις κερί μέλισσας σε μπεν μαρί και μετά να προσθέσεις βιταμίνες και τρέχα γύρευε!)

ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΦΤΙΑΞΕΤΕ ΚΑΤΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΜΕ ΥΛΙΚΑ ΠΟΥ ΕΧΕΤΕ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ?
Διαβάζετε το κατάλληλο ποστ.

Απολεπιστικό σκραμπ για το σώμα (ΜΗΝ ΤΟ ΔΟΚΙΜΑΣΕΤΕ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ.Δεν θα γίνει κάτι υποθέτω αλλά δε θα σας πάρω στο λαιμό μου,τα φοβάμαι εγώ αυτά!) Θα κάνει την επιδερμίδα σας πολύ απαλή!

Δοσολογίες υπολογίσιμες με το μάτι (τόσο άσχετη!)

• Ζάχαρη (ακόμα καλύτερα αν προτιμήσετε ακατέργαστη,καστανή)
• Λίγο ελαιόλαδο
• Λεμόνι
• Λίγο απο το αγαπημένο σας πράσινο τσάι
• Λίγες σταγόνες απο αιθέριο έλαιο (εντάξει αυτό ίσως να μην το έχετε σπίτι σας,όμως το βρίσκετε πανεύκολα,είναι πολύ φτηνό και δεν τελειώνει και ποτε!)

Τα ανακατεύετε όόόλα αυτά, τα βάζετε σ'ένα βαζάκι,και μπορείτε να νιώσετε υπερήφανοι για τον εαυτό σας (αν είστε τόσο άσχετοι όσο εγώ!)

Εγώ,επειδή είμαι πολύ ευαίσθητη στο θέμα ακμή,προσέθεσα στο βαζάκι μου και λίγες σταγόνες απο βιολογικό διάλυμα πρόπολης (apivita,10 ευρώ) που έχει αντισηπτικές ιδιότητες,αν και σ'αυτό μας καλύπτει και το λεμόνι,οπότε dont worry!

 

Βe the Change: gay rights

O Austin είναι ένας από τους τόσους pia youtuber που υπάρχουν σήμερα! Ξεκίνησε πολύ πρόσφατα και ανεβάζει βίντεο-vlogs με την ίδια πάνω κάτω θεματολογία που ακολουθούν και όλοι οι άλλοι youtubers:διάφορα tags με συντρόφους/φίλους,παιχνίδια,συνταγές προσωπικές ιστορίες.

Σας παρακαλώ,αφιερώστε αυτά τα 10 λεπτά και δείτε όλο το βίντεο.

Η δική του προσωπική ιστορία ήρθε να συμπληρωθεί τελείως άδικα και ρατσιστικά με ένα βίντεο που ανέβασε λίγες μέρες πριν,στο οποίο,δίχως μπορεί να σταματήσει να κλαίει,παρέα με το αγόρι του,περιγράφει πόσο άνετα ο διευθυντής του σχολείου του,αφού είχε...πληροφορηθεί πως ο μαθητής του είναι ομοφυλόφιλος και μάλιστα ιδιαίτερα ενεργός σε πλατφόρμες τόσο διάσημες όπως το youtube,του ζήτησε αρχικά να κλείσει το κανάλι του γιατί κάτι τέτοιο αποτελεί πλήγμα για τη φήμη του σχολείου του,και στη συνέχεια,όταν ο Austin αρνήθηκε να σταματήσει τα βίντεο,τον απέβαλε! Τον απέβαλε από το σχολείο.

Τον απέβαλε από το σχολείο.

Γιατί είναι ομοφυλόφιλος και έχει επιλέξει να μην το κρύβει.Χωρίς να προσβάλει κανέναν και τίποτα,ο Austin κάνει ό,τι και εκατομμύρια συνομήλικοί του στο διαδίκτυο.Το "θεμα" για τον "διευθυντή" είναι ότι ο Austin έχει αποφασίσει να μην αποσιωπά την αλήθεια του και να ζει τη ζωή του με τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες ευκαιρίες με όλους!

Με αυτό το βίντεο ο Austin χωρίς να έχει καμιά πρόθεση να κατονομάσει κανένα στοιχείο για το σχολείο και τα πρόσωπα,το μόνο που θέλει είναι να παρακαλέσει για στήριξη και για διάδοση όχι μόνο της δική του αλλά και κάθε τέτοιας φρικτής για το 2015 ιστορίας,ενώ χωρίς να μπορεί να κρατήσει τα δάκρυα και την αδικία που τον τρώει λέει πως,όταν αποφάσισε (και όχι εύκολα) να μην κρύψει την προσωπική του ζωή(να μην κρύψει απλά,όχι να διατυμπανίσει τις επιλογές του και να κάνει ριάλιτι τη ζωή του.Να μην ΚΡΥΨΕΙ!) ήξερε ότι θα δεχθεί ρατσιστικές συμπεριφορές.Ήξερε ότι η ζωή του στο σχολείο θα γινόταν μαρτύριο από τους νταήδες συμμαθητές του.Δεν φανταζόταν ότι αυτός που θα τον εξωθούσε στα όρια θα ήταν αυτός που υποτίθεται πως έπρεπε να τον προστατέψει από τέτοιες συμπεριφορές.

Δεν ξέρω τι να γράψω.
Όλα αυτά περί ίσων δικαιωμάτων και σεβασμού μου φαίνονται τόσο δεδομένα.Ζούμε στο 2015.Ξαφνικά όλα γίνονται κλισέ.Μπροστά στην θεότρελη ανάπτυξη δεν μπορούμε να αντιληφθούμε ότι προφανώς υπάρχουν εκείνες οι περιπτώσεις που άνθρωποι επεμβαίνουν αυθαίρετα στις ζωές των συνανθρώπων τους για να επιβάλλουν νόρμες και συμπεριφορές,την νίκη του "φαίνεσθαι" ενάντια στο "είναι" και να διαπράττουν κατάφωρες αδικίες στην προσωπικότητα και στα συναισθήματα ενός συνανθρώπου τους,σε συναισθήματα στα οποία αν μη τι άλλων δεν έχουν κανένα μα κανένα δικαίωμα πρόσβασης.

Και στη συγκεκριμένη περίπτωση,αυτός ο άνθρωπος είναι "εκπαιδευτικός". Ένας εκπαιδευτικός ανίκανος να μεταδώσει στους μαθητές τους αισθήματα ασφάλειας και έννοιες όπως ο ανθρωπισμός,ο σεβασμός και η ανοχή,ένας υποτιθέμενος εκπαιδευτικός που δίνει μεγαλύτερη δύναμη στη φλόγα του ρατσισμού,του φόβου και της προσωπικής καταπίεσης.Και αν ρίξετε μια ματιά στα σχόλια κάτω από το βίντεο,θα επιβεβαιωθεί η υποψία σας.Δεν είναι o μόνος.

More Beautiful than You Think

God Bless Youtube.

(τι λέω?)

Στα δέκα λεπτά διάλειμμα από την τρέλα που λέγεται εξεταστική,και την ακόμα μεγαλύτερη τρέλα (ψυχολογική-ψυχογραφική) που λέγεται Βιζυηνός,έπεσα πάνω σε αυτό το βίντεο.

xoxo

Leila

#staystrong

Hilarious Family Portraits

 Δεν είμαι γενικά από τους ανθρώπους που γελάνε δυνατά όταν βλέπουν τηλεόραση(μόνο με Μodern family και New Girl of course!)/ταινίες/διαβάζουν κάτι κλπ κλπ....Σαν να ντρέπομαι ένα πράγμα.
Αυτή την εβδομάδα όμως αυτό συνέβη δύο φορές.

Η μία,με τον τρελο-viral-παπά που έκανε λούτσα όλον τον κόσμο στο ναό: http://news247.gr/eidiseis/psixagogia/humor/vinteo-papas-kanei-loutsa-me-agiasmo-toys-pistous-gia-ta-theofaneia.3235109.html

(ααααχαχαχα δεν το πιστεύω ότι το έκανε αυτό)

Η δεύτερη με τις υπερτέλειες και αληθοφανείς (όχι,εγώ με την αδερφή μου απο μικρές φλωράκια ήμαστε,δεν είχαμε τέτοια,μη φανταστείτε!) φωτογραφίες της Dannielle Guenther που απεικονίζει τις τρελές-χαοτικές-συνηθισμένες στιγμές μια οικογένειας με μικρά παιδιά. (θυμίζει κάπως Modern Family,ίσως γι'αυτό μου άρεσε τόσο).

xoxo και χαχαχαα
Leila.